شعله اي برافروخته

غضب یک آتش درونی است که هم خود انسان را میسوزاند و دیگران را به آتش میکشد.

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:

الغَضَبُ نارٌ مُوقِدةٌ مَنْ کَظَمَهَ اَطْفأها وَ مَن اَطْلَقَهُ کانَ اَوَّلَ مُحْرِق بِها؛ خشم شعله اي

برافروخته است. کسی که آن را فرو برد، آن شعله را خاموش کرده است و کسی که آن

را رها کند، خود او نخستین کسی است که در آن میسوزد.

خشم و غضب آتش انفجاري است؛ زود به اطراف سرایت میکند. کم آن هم زیاد است.

باید فوري آن را خاموش کرد. غضب منشأ همۀ بديها و شرارتهاست. منشأ بیشتر جنگهاي

عالم همین بوده است. جنگ جهانی اول به خاطر این اتفاق افتاد که یک نفر از یک مملکت

کشته شد و لشکرکشی آغاز شد. کشورهاي دیگر هم جانبداري کردند و همه به جان هم

افتادند و چندین میلیون نفر کشته و قطع عضو و بی خانمان شدند.

ادامه »

خشمی که کنترل شد

از امام صادق(ع) نقل شده که شخصی به محضر پیامبر خدا(ص) رسید و از آن حضرت در خواست کرد که

مرا موعظه و نصیحت کنید. حضرت در جملهاي کوتاه و جامع فرمودند:

اِذْهَبْ و لا تَغْضَبْ؛ بر و غضب نکن.

آن شخص گفت: به همین فرمایش پیامبر بسنده میکنم. و تصمیم گرفت که عصبانی نشود. از پیامبر

خداحافظی کرد و به سوي قبیلهاش رفت. دید اوضاع متشنج است و همه مسلح و آمادة درگیري

هستند. گفت: چه شده است؟ گفتند: قبیلۀ دیگر یک نفر از ما را کشته اند و ما باید تلافی کنیم.

ادامه »

اهریمن خشم

حلم ورزیدن و نرمش و ملایمت به خرج دادن، آنقدر در رشد و کمال انسان سهم دارد که وي را در افق

پیامبران قرار میدهد.

انسان حلیم و بردبار محبوب خداست. در برابر آن خشم و غضب منشأ تمام بديهاست. خشم خارج شدن

از حد اعتدال است.

کسی که جوش میآورد و خشمگین میشود، دست به هر عمل ناشایستی میزند. اهانت میکند، فحش

میدهد، تهمت میزند و احیاناً مرتکب جرح و قتل میشود.

ادامه »

 درمدرسه علمیه نرجس خاتون ( س) شاهین شهر اوایل  مرداد ماه در چهار روز  حدود 45  داوطلب که

برای ورود به حوزه علمیه ثبت نام کرده بودند ، مورد  مصاحبه قرار  گرفته اند.

و  از تاریخ 1394/05/25    به بعد، اسامی  نهایی قبول شدگان از طریق سایت www.whc.ir قسمت

مدیریت سنجش و پذیرش اعلام میگردد.

تغافل و چشم پوشی

امیرالمؤمنین(ع) میفرمایند:

مِنْ اَشْرَفِ اَعمال الکَریمِ غَفْلَتُهُ عَمّا یَعْلَمُ؛ تغافل و چشمپوشی یکی از بهترین و شرافتمندترین اعمال

و احوال کریمان است.

یعنی انسان بزرگوار و باکرامت از بعضی چیزهایی که میبیند و بر ضد اوست، چشمپوشی میکند. انسان

کریم عیبهاي همسر و فرزندان و دوستانش را نمیبیند. و بديهاي آنان را فراموش میکند و به روي خود

نمیآورد. اگر کسی در حق او اجحاف کرد، یا آزاري به او رسانده است، آن را کوچک میشمارد و از ذهنش

محو میکند. انگار نه انگار که او را اذیت کرده است. خیلی بزرگوارانه از آن میگذرد و به رو نمیآورد. و این

یک خصلت بسیار پسندیده و رشدآور است.

باید حساسیتها را کم کنیم. بیخود چیزي را براي خودمان بزرگ نکنیم. اگر هم بزرگ است، سعی کنیم

آن را ناچیز و غیر قابل اعتنا بشماریم. باید مواظب باشیم آمپر خشم و غضب ما بالا نیاید. با مسائل و

افراد با نرمی و ملایمت برخورد کنیم.

تجاهل امیرالمؤمنین

امیرالمؤمنین(ع) در کوچه میرفت. یک آدم لئیم و پستی نسبت به آن حضرت بدزبانی میکرد.

حضرت به این شعر تمثل جستند:

وَ لَقَدْ اَمُرُّ عَلَی اللَّئیم یَسُبُّنیفَمَضیْتُ ثَمَّۀَ قُلْتُ لا یَعْنینی

به انسان لئیم و پستی گذر کردم که به من فحش میداد، اما من از آنجا گذشتم و گفتم

مقصودش من نیستم.

این در حالتی است که حضرت میدانستند دارد به او فحش میدهد، ولی اعتنا و توجهی به

بدزبانی او نکردند و فرمودند: با من نیست. این همه از حلم و بزرگواري آن حضرت است که

تجاهل فرمودند.

مرحوم آیت الله بهاءالدینی میفرمودند: جهل ذاتاً چیز خوبی نیست، ولی بعضی از جاها جهل

خوب است. مثلًا انسان اگر عیب مردم را نبیند خوب است و راحتتر زندگی میکند. فراموش کردن

بديهایی که دیگران در حق انسان کردهاند، یکی از صفات پسندیده و بسیار خوب است. جهل و

فراموشی در چنین مواردي مفید و سود بخش است.

انتهاي حلم و بردباري

تا آنجا که ممکن است، انسان باید تلاش کند از حالت عادي و نرمخویی خارج نشود. حلم و بردباري

از صفات برجسته انسانها ی با ایمان است.

ائمه: که در مدارج ایمان به نهایت آن رسیدهاند، به این خصلت متصفاند. در زیارت جامعۀ کبیره در

وصف آن بزرگان چنین میخوانیم:

وَ مُنتَهی الْحِلْمِ؛ و آنها نهایت حلم و بردبارياند.

نهایت حلمی که میتوان تصور کرد، در این خانواده وجود دارد. شنیدهاید که آن یهودي در مدینه بسیار

با پیامبر خدا(ص) دشمنی میکرد و آن حضرت تحمل میفرمود. پیامبر خدا(ص) دیدند چند روز است دیگر

خبري از آن یهودي نیست. سراغ او را گرفتند.

گفتند: بیمار شده و درخانه افتاده است و نمیتواند از جا بلند شود. اگر ما بودیم میگفتیم: الحمدلله،

خدا کند زودتر هلاك شود.

ولی پیامبر خدا رحمۀ للعالمین است. عزیز است. فرمودند: به عیادتش برویم. به عیادتش رفتند.

چشمهایش را باز کرد، دید پیامبر خدا به عیادت او آمده اند. منقلب شده، شهادتین گفت و مسلمان

شد.

نرمخویی، پاکیزه گویی و گشاده رویی

براي دستیابی به اخلاق نیک، پیشوایان ما حدودي را ذکر کردهاند که اگر آنها را در خودمان پیاده و اجرا

کنیم، به حسن خلق نایل میشویم و ما را در شمار انسانهاي خوشاخلاق در میآورد. از امام صادق(ع)

پرسیدند:

ماحَدُّ حُسْنِ الخُلْقِ؛ حد و اندازة حسن خلق چیست؟

چه کنیم تا به صفت حسن خلق متصف شویم؟ حضرت فرمودند:

تَلَینُ جانِبَکَ وَ تُطیبُ کلامَکَ وَ تَلَقی اَخاكَ بِبِشرٍ حَسَنٍ؛ اندازة حسن خلق این است که فروتن و نرمخو

باشی، سخنت پاك و پاکیزه باشد و با روي باز و گشاده با برادران دینیات رو به رو شوي.

ادامه »

تلاش براي اصلاح

کسانی که با تلاش و مجاهدت سعی میکنند صفات نیک را جایگزین خصلتهاي ناروا کنند، البته از

کسانی که ذاتاً داراي صفات نیکاند، برتر و با فضیلتترند. امام صادق(ع) فرمودند:

اِنَّ الخُلْقَ مَنیحَ ۀٌ یَمْنَحُهَا الُله عَزَّوَجَ لَّ خَلْقَهُ فَمِنْهُ سَجیّۀٌ وَ مِنْهُ نِیَّۀٌ؛ خلق و خوي، بخششی است

که خداي عزوجل به مخلوقاتش عطا میکند. برخی از آن خلق و خوي غریزي و فطري است و برخی

دیگر نیت است. (یعنی با تصمیم و اکتساب و تمرین پیدا میشود و غریزه و فطرت ثانوي میگردد).

راوي میگوید: از امام(ع) پرسیدم: کدامیک برتر است. حضرت فرمودند:

صاحِبُ السَّجیَّۀِ هُوَ مَجُبُولٌ لایَسْتطیعُ غَیْرَهُ وَ صاحِبُ النِّیَّۀِ یَصْبِرُ عَلَی الطّاعَۀِ تَصَبُّراً فَهُوَ اَفْ َ ضلُهُما؛

آنکه غریزه دارد، برآن سرشته شده است و غیر از آن نمیتواند انجام دهد و آنکه نیت دارد، به سختی

خود را به صبر بر طاعت وا میدارد، پس این بهتر است.

ادامه »

صفات ذاتی

صفات خوب در برخی افراد ذاتی و ژنتیکی است. مثلًا بعضی ذاتاً حلیم و بردبار و آراماند. تندي و

عصبانیت ندارند. و برخی دیگر ذاتاً تندمزاج و جوشی هستند.

آیا کسانی که تندمزاجاند میتوانند خود را اصلاح کنند و از خود یک انسان حلیم و بردبار بسازند؟

آیا روحیات و صفات ذاتی قابل تغییر است؟ بله، ممکن است یک انسان عصبانیمزاج بر اثر تمرین

و ممارست در حلم ورزیدن یک انسان حلیم بشود. یا به عکس ممکن است یک انسان حلیم یک

مرتبه جوش بیاورد و صفت حلم خود را از دست بدهد. به همین خاطر است که گفته اند:

«. اِتَّقوا مِنْ غَضَبِ الحَلیمِ؛ ازخشم انسان حلیم بر حذر باشید » چون اگر غضب کند، تلافی همه

را یکجا در میآورد. باید به خدا پناه  برد. خداوند باید حلم انسان را حفظ کند.

ادامه »