تجاهل امیرالمؤمنین

امیرالمؤمنین(ع) در کوچه میرفت. یک آدم لئیم و پستی نسبت به آن حضرت بدزبانی میکرد.

حضرت به این شعر تمثل جستند:

وَ لَقَدْ اَمُرُّ عَلَی اللَّئیم یَسُبُّنیفَمَضیْتُ ثَمَّۀَ قُلْتُ لا یَعْنینی

به انسان لئیم و پستی گذر کردم که به من فحش میداد، اما من از آنجا گذشتم و گفتم

مقصودش من نیستم.

این در حالتی است که حضرت میدانستند دارد به او فحش میدهد، ولی اعتنا و توجهی به

بدزبانی او نکردند و فرمودند: با من نیست. این همه از حلم و بزرگواري آن حضرت است که

تجاهل فرمودند.

مرحوم آیت الله بهاءالدینی میفرمودند: جهل ذاتاً چیز خوبی نیست، ولی بعضی از جاها جهل

خوب است. مثلًا انسان اگر عیب مردم را نبیند خوب است و راحتتر زندگی میکند. فراموش کردن

بديهایی که دیگران در حق انسان کردهاند، یکی از صفات پسندیده و بسیار خوب است. جهل و

فراموشی در چنین مواردي مفید و سود بخش است.