تغافل و چشم پوشی

امیرالمؤمنین(ع) میفرمایند:

مِنْ اَشْرَفِ اَعمال الکَریمِ غَفْلَتُهُ عَمّا یَعْلَمُ؛ تغافل و چشمپوشی یکی از بهترین و شرافتمندترین اعمال

و احوال کریمان است.

یعنی انسان بزرگوار و باکرامت از بعضی چیزهایی که میبیند و بر ضد اوست، چشمپوشی میکند. انسان

کریم عیبهاي همسر و فرزندان و دوستانش را نمیبیند. و بديهاي آنان را فراموش میکند و به روي خود

نمیآورد. اگر کسی در حق او اجحاف کرد، یا آزاري به او رسانده است، آن را کوچک میشمارد و از ذهنش

محو میکند. انگار نه انگار که او را اذیت کرده است. خیلی بزرگوارانه از آن میگذرد و به رو نمیآورد. و این

یک خصلت بسیار پسندیده و رشدآور است.

باید حساسیتها را کم کنیم. بیخود چیزي را براي خودمان بزرگ نکنیم. اگر هم بزرگ است، سعی کنیم

آن را ناچیز و غیر قابل اعتنا بشماریم. باید مواظب باشیم آمپر خشم و غضب ما بالا نیاید. با مسائل و

افراد با نرمی و ملایمت برخورد کنیم.