خشمی که کنترل شد

از امام صادق(ع) نقل شده که شخصی به محضر پیامبر خدا(ص) رسید و از آن حضرت در خواست کرد که

مرا موعظه و نصیحت کنید. حضرت در جملهاي کوتاه و جامع فرمودند:

اِذْهَبْ و لا تَغْضَبْ؛ بر و غضب نکن.

آن شخص گفت: به همین فرمایش پیامبر بسنده میکنم. و تصمیم گرفت که عصبانی نشود. از پیامبر

خداحافظی کرد و به سوي قبیلهاش رفت. دید اوضاع متشنج است و همه مسلح و آمادة درگیري

هستند. گفت: چه شده است؟ گفتند: قبیلۀ دیگر یک نفر از ما را کشته اند و ما باید تلافی کنیم.

 در ابتدا ناراحت و خشمگین شد و مهیاي درگیري شد. ناگهان به یاد موعظۀ پیامبر افتاد که

فرمودند: «لا تَغْضَبْ؛ هیچگاه غضب  نکن » غضب خودش را کنترل کرد و اسلحه را بر زمین انداخت

و گفت: من یکی نمیآیم. شما هم صرف نظر کنید. قبیلۀ خودش  را نرم کرد و گفت: خداوند عفو و

گذشت را دوست دارد. اگر آنها دیه دادند، مسأله تمام است. و اگر دیه ندادند، من از مال خودم

میدهم. و از قبیلۀ دیگر هم خواست که عذرخواهی کنند و قائله را خوابانید و دو قبیله با هم صلح

کردند.

اگر آتش غضبش را خاموش نمیکرد، ممکن بود سالهاي زیادي بین این دو قبیله جنگ و خون ریزي

حکمفرما باشد. چنانکه اوس و خزرج سالهاي سال در مدینه با هم میجنگیدند و به برکت اسلام

آتش جنگ بین دو قبیله خاموش شد و صلح و برادري برقرار شد.

هُوَ الَّذي اَیَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالمُؤمنینَ وَ اَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ اَنْفَقْتَ ما فِی الأرْضِ جَمیعاً ما اَلَّفْتَ بَینَ

قُلُوبِهِمْ وَ لِکنَّ الَله اَلَّفَ بَیْنَهُمْ؛ او همان کسی است که تو را با یاري خود و مؤمنان تقویت کرد و

دلهاي آنها را با هم الفت داد. اگر تمام آنچه را روي زمین است صرف میکردي که میان دلهاي

آنان الفت دهی، نمیتوانستی، ولی خداوند در میان آنها الف ایجاد کرد.

خداوند به برکت پیامبر، بین این دو قبیله که بینشان جنگ و دعوا بود، الفت برقرار کرد. خدا میتواند

دلها را به هم نزدیک کند.