شعله اي برافروخته

غضب یک آتش درونی است که هم خود انسان را میسوزاند و دیگران را به آتش میکشد.

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:

الغَضَبُ نارٌ مُوقِدةٌ مَنْ کَظَمَهَ اَطْفأها وَ مَن اَطْلَقَهُ کانَ اَوَّلَ مُحْرِق بِها؛ خشم شعله اي

برافروخته است. کسی که آن را فرو برد، آن شعله را خاموش کرده است و کسی که آن

را رها کند، خود او نخستین کسی است که در آن میسوزد.

خشم و غضب آتش انفجاري است؛ زود به اطراف سرایت میکند. کم آن هم زیاد است.

باید فوري آن را خاموش کرد. غضب منشأ همۀ بديها و شرارتهاست. منشأ بیشتر جنگهاي

عالم همین بوده است. جنگ جهانی اول به خاطر این اتفاق افتاد که یک نفر از یک مملکت

کشته شد و لشکرکشی آغاز شد. کشورهاي دیگر هم جانبداري کردند و همه به جان هم

افتادند و چندین میلیون نفر کشته و قطع عضو و بی خانمان شدند.

اگر حساسیتها را کم کنیم، به این زودي جوش نمیآوریم. بعضی افراد به حرف مردم حساساند.

به دهن مردم نگاه میکنند. اگر ریشۀ حساسیتهاي بیخود زده شود، جلو خشمها گرفته میشود.

باید به بسیاري از چیزها که ممکن است خشم انسان را برانگیزد بی اعتنا شد.