نخی از عباي پیامبر

نقل شده است که پیامبر با اصحاب نشسته بودند. کنیزي نزدیک پیامبر آمد و

دست انداخت به لباس پیامبر و آن را کشید. حضرت حس کردند که این خانم

کاري دارد. وقتی بلند شدند، آن کنیز گذاشت و رفت. حضرت دوباره نشستند

و مشغول صحبت شدند، باز آن کنیز آمد و عباي پیامبر را کشید. حضرت بلند شدند

و آن کنیز هم رفت. بار سوم هم همینگونه تکرار شد.

مرتبۀ چهارم اصحاب به سراغ او رفتند که این چه برخوردي بود با پیامبر کردي؟

گفت: به من گفته بودند برو یک نخ از لباس پیامبر بیاور تا به بیمارمان ببندیم و

شفا پیدا کند. من به نیت کندن نخ آمدم و دست انداختم به لباس پیامبر تا نخی

بکنم. پیامبر گمان میکردند من کاري دارم و بلند میشدند و من خجالت میکشیدم

که بگویم میخواهم نخی از لباستان بکنم. از این رو میرفتم.

تا اینکه مرتبۀ چهارم موفق شدم نخی بکنم.

پیامبر اینقدر ملایم و با ملاطفت بودند!

نقد افراد

پیامبر خدا مواظب بودند که کدورتی در کسی ایجاد نشود. عیبها را میپوشاندند.

بديها را به روي خود نمیآوردند. حتی افراد را به صورت شخصی نقد نمیکردند.

اگر کسی کار خطایی میکرد و میخواستند آن کار را نهی کنند، نه تنها اسم آن

شخص را نمیآوردند، بلکه به صورت کنایه هم اشاره نمیکردند. مبادا کسی آن

را به فرد مورد نظر تطبیق کند و متوجه شود که آن شخص کیست.

براي نهی از آن میفرمودند : « ما بالُ اَقوامٍ …؛ چه شده است که گروهی چنین

میکنند » به طوري که فقط خود طرف میفهمید این  کار را نباید انجام دهد.

نرمی و لطافت و ملایمت و رحمت پیامبر اینگونه بود. اگر ذرهاي از آن نصیب ما

میشد، همۀ امورمان اصلاح میگردید.

آشی که ریخت

خلق و خوي پیامبر فوق العاده عجیب بوده است. یکی از همسران پیامبر آشی درست

کرد و براي آن حضرت فرستاد. وقتی کنیز آن خانم غذا را نزد پیامبر گذاشت، همسر

دیگر پیامبر ناراحت شد که امروز پیامبر باید از غذاي ما میل میفرمود و دیگري آش درست

کرده است. از این رو، آش را روي زمین ریخت.

حضرت براي اینکه به خانمی که آش درست کرده بود بد نگذرد، مقداري از غذاي ریخته

شد که تمیز بود و آلوده نشده بود را از روي زمین جمع کرده و خوردند و به کنیز آن

خانم فرمودند: این خبر ناگوار را براي او نقل نکن و بگو پیامبر از این غذا میل کردند.

اخلاق پیامبر از زبان اَنَس

هنگامی که پیامبر خدا(ص) به مدینه هجرت فرمودند، هر یک از مردم مدینه هدیه اي

براي آن حضرت آوردند. مادر اَنس بن مالک چیزي نداشت که براي پیامبر هدیه ببرد.

گفت: من هدیهاي ندارم تقدیم شما کنم. فرزندش انس را که در آن زمان نوجوانی

بود، به عنوان هدیه، براي خدمت گذاري نزد آن حضرت گذارد. پیامبر هم قبول فرمودند.

این انس ده سال در خدمت پیامبر بود. احادیث زیادي از سیره و اخلاق و رفتار پیامبر

نقل کرده است که بسیار جالب است.

ادامه »

پیوند خدا و خلق

این حدیث بسیار تند است. کسی که مؤمنی را بیازارد، مورد لعن و نفرین همۀ عالم

است. شما شخص را نبینید، به قول مولانا:

اي بسا کس را که صورت راه زدقصد الله کرد و بر صورت بزد

یعنی شما اگر مؤمنی را آزردي، در حقیقت امام زمان و پیامبر و خدا را آزرده اي.

خدا از خلقش جدا نیست. مسرور کردن هم همینطور است. اگر کس مؤمنی را

مسرور کند، خدا را مسرور کرده است.

ادامه »

آزار خداوند

انسان خشمگین، از رحمت خداوند محروم است؛ چون با خشم و غضب خود بندگان

خدا را مورد آزار خویش قرار میدهد.

پیامبر خدا(ص) فرمودند:

مَنْ آذي مُؤمِناً فَقَدْ آذانی وَ مَنْ آذانی فَقَدْ آذَي الَله وَ مَنْ آذَي الَله فَهُوَ مَلْعونٌ فِی

التَّوراةِ وَ الاِنْجیلِ وَ الزَّبورِ وَ الفُرْقانِ؛

کسی که مؤمنی را بیازارد، مرا آزرده است و کسی که مر بیازارد، خداوند را آزرده

است و کسی که خداوند را بیازارد، در « تورات » و « فرقان » و « زبور » و « انجیل »

بر او لعنت شده است.

ادامه »

خروج از اعتدال

در حال غضب نباید به کاري دست زد؛ چون آدم عصبانی از حالت عادي خارج است

و اعتدال ندارد و تصمیماتش عاقلانه نیست.

علاوه بر آن تنها با شخصی که او را به جوش آورده است و موجب عصبانیت او شده

است، روبه رو نیست. ممکن است غضب او دامن هر کس را که در اطراف او باشد

بگیرد. در آن حالت ادب و نزاکتی وجود ندارد. امیرالمؤمنین(ع) چه زیبا به این نکته

اشاره فرموده اند:

ادامه »

جنود شیطان

غضب یکی از لشکرهاي بزرگ شیطان است. و شیطان از این طریق در انسانها

نفوذ میکند و ایمان انسان را بر باد فنا میدهد.

امیرالمؤمنین علی(ع) به حارث همدانی میفرمایند:

وَاحْذَرِ الغَضَبَ فَاِنَّهُ جُنْدٌ عَظیمٌ مِنْ جُنُودِ ابلیس؛ از خشم و غضب بر حذر باش که

از لشکریان ابلیس است.

غضب راه نفوذ شیاطین در انسان است و در حقیقت یکی از کارگزاران بزرگ شیطان

در نفس آدمی است. شیطان به این وسیله دین و ایمان انسان را فاسد میکند،

روحیه و سیستم روان و اعصاب را به هم میریزد. فکر و اندیشه را متلاطم میکند.

و قدرت تصمیم گیري صحیح را از انسان میگیرد. و در همان حال گاهی دست به

کاري میزند که جبران ناپذیر است.

آثار تخریبی غضب

غضب آثار بسیار بد تخریبی در روح و جسم انسان بر جاي میگذارد. و دین و دنیا و آخرت

را بر باد میدهد و انسان را از خداوند و اهلبیت دور میکند.

الغَضَبُ یُفْسِد الایمانَ کَما یُفْسِدُ الخَلُّ العَسَلَ؛ همانطور که سرکه عسل را فاسد

میسازد، غضب ایمان را فاسد میکند.

نمیگوید ثوابها را از بین میبرد، بلکه ریشه را میسوزاند. حسادت هم همینطور است.

برخی از رذائل اخلاقی تیشه به ریشه میزند و بنیان دین آدمی را بر میکند.