پیوند خدا و خلق

این حدیث بسیار تند است. کسی که مؤمنی را بیازارد، مورد لعن و نفرین همۀ عالم

است. شما شخص را نبینید، به قول مولانا:

اي بسا کس را که صورت راه زدقصد الله کرد و بر صورت بزد

یعنی شما اگر مؤمنی را آزردي، در حقیقت امام زمان و پیامبر و خدا را آزرده اي.

خدا از خلقش جدا نیست. مسرور کردن هم همینطور است. اگر کس مؤمنی را

مسرور کند، خدا را مسرور کرده است.

چنانچه امام صادق(ع) فرمودند:

مَنْ اَدْخَلَ عَلی مُؤمِنٍ سُروراً فَقَدْ اَدَخَلَهُ عَلَی الِله؛ کس که مؤمنی را شاد کند،

این سرور و شادي را بر خدا وارد کرده است.

و در جایی دیگر فرمودند:

مَنْ اَدْخَلَ عَلی مُؤمِنٍ سُروراً فَقَدْ اَدْخَلَ عَلی رَسُولِ الله صلی الله علیه و آله؛ هر

کس مؤمنی را شاد کند، رسول خدا(ص) را شاد کرده است.

یعنی این سلسله به هم متصل است. این سر نخ به آن بالاها متصل است. شما

شخص را نبینید، همه را یک حقیقت ببینید. اگر دل کسی را شاد کنید، به پیامبر

و خدا و اهلبیت: محبت کرده اید. پیامبر خدا فرمودند:

مَنْ اَکْرَمَ اَخاهُ المُؤمِنِ فَقَدْ اَکَرَمَ الَله تعالی؛ کسی که برادر مؤمنش را اکرام کند،

در حقیقت خداوند تعالی را اکرام کرده است.

اکرام و محبت به مؤمن، اکرام و محبت به خداست. شک نکنید.

منشأ آزار و اذیت دیگران غضب است. آزار انسان حلیم و نرم و ملایم، به کسی نمیرسد.