معیار ایمان

آنچه به ایمان انسان کمال میبخشد و آن را ارزش میدهد، صفات خوب و حسن خلق است.

بر خلاف آنچه مردم تصور میکنند، عبادات و نماز و روزه و انجام مستحبات معیار ایمان و دیانت

نیست، بلکه صفات نیکوي انسان معیار دیانت است.

پیامبر خدا(ص) فرمودند:

لاتَنْظُرُوا اِلی کَثْرَةِ صَلاتِهِمْ وَ صَوْمِهِمْ وَ کَثْرَةِ الحَجِّ وَ الزَّکاةِ وَ کَثْرَةِ المَعْروفِ وَ طَنْطَنَتِهِمْ

بِاللَّیلِ انْظُرُوا اِلی صِدْقِ الحَدیثِ وَ اَداءِ الَامانَۀِ؛ به فراوانی نماز و روزه و فراوانی حج و زکات و

فراوانی خیرات و زمزمۀ شبانۀ افراد نگاه نکنید. به راستگویی و اداي امانت آنان بنگرید.

در روایتی دیگر از امام صادق(ع) چنین نقل شده است:

لاتَنْظُرُوا اِلی طُولِ رُکوعِ الرَّجُلِ وَ سُجُودِهِ فَإنَّ ذلِکَ شَیْءٌ اعتادَهُ فَلَوْ تَرَکَهُ استَوْحَشَ لِذلِکَ وِلکِنْ

انْظرُوا اِلی صِدْقِ حَدیثِهِ وَ أداءِ اَمانَتِهِ؛ به طول رکوع و سجود اشخاص ننگرید؛ زیرا به آن عادت

کرده اند. اگر آن را ترك کنند، به وحشت میافتند. لکن به راستگویی و اداي امانت افراد بنگرید.

یعنی انسان نباید فریفتۀ نماز و روزه و طولانی بودن رکوع و سجدة افراد شود. اینها نمیتواند

ملاك رشد و کمال ایمان افراد باشد، بلکه به صدق و راستگویی و اداي امانت، افراد را باید

شناخت و به ایمان آنان پی برد.

معیار ایمان، نماز و روزه و عبادت زیاد نیست. دلیل برتري انسانها طول رکوع و سجده نیست،

بلکه دو خصلت زیباي راستگویی و امانتداري است. ما روایتی نداریم که معیار را نماز و روزه بداند.

چه بسا افراد از روي عادت و یا ملاحظات غیر الهی به این امر مبادرت میکنند. نه تنها نماز خواندن

زیاد ملاك نیست، بلکه خداوند برخی از نمازگزاران را توبیخ میکند و هشدار میدهد.

فَوَیلٌ لِلْمُصلّینَ الّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِم ساهُونَ الَّذینَ هُمْ یُراءُونَ وَ یَمْنَعونَ الْماعُونَ؛ پس واي بر

نمازگزاران، آنان که در نماز خود سهل انگاري میکنند. همان کسانی که ریا میکنند و دیگران

را از وسایل ضروري زندگی منع میکنند.

بر اساس این آیات، نمازخوان هم ممکن است جهنمی باشد؛ کسی که نمازش خالص نباشد،

بلکه از روي ریا و مردم فریبی باشد.

ذکر زیاد و عبادت و نماز زیاد بسیار خوب است، اما با شرایطش.

معیار قرآن و روایات و اهلبیت:

طول رکوع و سجده و نماز نیست، بلکه صدق حدیث و اداي امانت است.