66

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْعَبّاسِ، وَ قَدْ تَقَدَّمَ ذِكْرُهُ بِخِلافِ هذِهِ الرِّوايَةِ

به عبداللّه بن عباس كه پيش از اين به صورتى ديگر آمـده است (نامه 22)

اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّىْءِ الَّذى لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ، وَ يَحْزَنُ

اما بعد، آدمى از رسيدن به چيزى كه از او فوت نمى شد خوشحال

مى گردد، و از فوت چيزى كه

عَلَى الشَّىْءِ الَّذى لَمْ يَكُنْ لِيُصيبَهُ. فَلايَكُنْ اَفْضَلُ ما نِلْتَ فى

نصيب او نمى گشت اندوهناك مى شود (اين خوشحالى و اندوه

بيجاست). برترين برنامه از دنيايت

نَفْسِكَ مِنْ دُنياكَ بُلُوغَ لَذَّة اَوْ شِفاءَ غَيْظ، وَلكِنْ اِطْفاءَ باطِل اَوْ

نزد تو رسيدن به كاميابى يا به كار بردن خشم و غضب نباشد،

بايد بهترين كار نزد تو نابود كردن باطل يا

اِحياءَ حَقٍّ. وَلْيَكُنْ سُرُورُكَ بِما قَدَّمْتَ، وَ اَسَفُكَ عَلى

زنده كردن حق باشد. بايد خوشحاليت معطوف به چيزى شود

كه از پيش فرستاده اى، و اندوهت بر

مـا خَلَّفْـتَ ، وَ هَمُّـكَ فيـما بَعْـدَ الْمَـوْتِ .

ثروتى كه بعد از خود به جاى مى گذارى، و انديشه ات متوجه

جهان بعد از مرگ باشد.