وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  النّاسُ فِى الدُّنْيا عامِلانِ: عامِلٌ عَمِلَ

و آن حضرت فرمود: مردم در دنيا از جهت عمل دو عاملند: عاملى كه

فِى الدُّنْيا لِلدُّنْيا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْياهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشى عَلى

در دنيا براى دنيا كار كند، كه او را دنيايش از آخرتش بازدارد، او بر تهيدستى

مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلى نَفْسِهِ، فَيُفْنى عُمُرَهُ فى مَنْفَعَةِ

بازماندگانش مى ترسد و بر تنگدستى خود ايمن است، از اين رو عمرش را براى سود ديگران

غَيْرِهِ. وَ عامِلٌ عَمِلَ فِى الدُّنْيا لِما بَعْدَها، فَجاءَهُ الَّذى لَهُ

از دست مى دهد. و عاملى كه در دنيا براى بعد از دنيا عمل مى كند، و بى آنكه خود را به زحمت

مِنَ الدُّنْيا بِغَيْرِ عَمَل، فَاَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ

اندازد بهره او از دنيا به او مى رسد، بنابراين هر دو نصيب را به دست آورده، و هر دو دنيا را

جَميعاً، فَاَصْبَحَ وَجيهاً عِنْدَ اللّهِ لا يَسْاَلُ اللّهَ حاجَةً

مالك شده، و نزد خداوند آبرومند گشته، حاجتى را از خدا نخواهد

فَيَمْـنَعَـهُ.

كه روا نگردد .