رهایی از بخل نفس

انسان سخاوتمند معمولًا عاقبت به خیر و تمام گناهانش آمرزیده میشود. آثار سخاوت، فراوان و

بسیار مهماند. سخاوت آنقدر مهم است که یکی از راویان حدیث میگوید: امام صادق(ع) را دیدم

که از اول شب تا به صبح گِرد خانۀ خدا طواف میکرد و میگفت:

اَللّهُمَّ قِنی شُحَّ نَفْسی؛ خداوندا، مرا از بخل نفسم حفظ فرما!

این مطلب براي بعضی موجب تعجب شد که مگر دعاي دیگري نیست که امام صادق(ع) اینگونه

دعا میکنند. لذا بعد از طواف از حضرت پرسیدند: این چه دعایی است؟! فرمودند:

اَيُّ شَیْءٍ اَشَ دُّ مِنْ شُحِّ النَّفْسِ اِنَّ الَله یَقُولُ: وَ مَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَاُولئِکَ هُمُ المُفْلِحونَ؛ چه

چیز سختتر و دشوارتر از بخل نفس است. چرا که خداوند میفرماید: و کسانی که از بخل خویشتن

مصون بمانند، از رستگاراناند.

انسان باید مال بدهد، آبرو بدهد، جان بدهد. اگر از این گردنۀ دشوار رد شد، از همه چیز رد شده است.

بعد از این گردنه سرازیري است. لذا میفرمایند: برترین چیزي که در میزان گذارده میشود، حسن خلق

و سخاوت است.