نخستین عطا

نخستین عطا و بخششی که انسان میتواند نسبت به دیگران داشته باشد، این است که با

خوشرویی با آنان برخورد نماید و بهترین چیزي که طرف مقابل از انسان دریافت میکند، بشاشت

و تبسمی است که روي لب انسان نقش میبندد.

انسان آنقدر که از خوشرویی بهرهمند میشود، از بخشش مادي بهره نمیگیرد. چون وقتی انسان

با بشاشت و گشادهرویی کسی رو به رو میشود، روحش شاد میشود و از او نشاط و انبساط

خاطر میگیرد. و این آسانترین و کم خرجترین بخشش است و هم از این روست که

امیرالمؤمنین(ع) میفرمایند:

حُسْنُ الْبِشْرِ اَوَّلُ العَطاءِ و اَسْهَلُ السَّخاءِ؛ شکفتهرویی نخستین عطا و بخشش و آسانترین

سخاوت است.

خوشرویی نخستین دریافت معنوي و روحانی از طرف مقابل است و سخاوتی است که براي

همه انجام آن مقدور و میسر است و هیچ زحمت و خرجی ندارد.

گشاده رویی و نشاط نه تنها در دیدارها، بلکه باید هموار در تمام ابعاد مراحل زندگی ساري و

جاري باشد. در خانه، در محیط کار، در مدرسه، در معاشرتها، در مسافرتها، همیشه و همه

جا پسندیده و شایسته و لازم است.

و این یکی از سیرههاي پیامبر بزرگ اسلام است. آن حضرت حتی در هنگام سخن گفتن،

گفتارشان توأم با تبسم و لبخند بوده است. ابودردا میگوید:

کانَ رَسولُ الِله صلی الله علیه و آله اذا حَدَّثَ بِحَدیثٍ تَبَسَّمَ فِی حدیثِهِ؛ شیوة همیشگی رسول

خدا(ص) اینچنین بود که هرگاه سخن میگفت، در حین سخن تبسم و لبخند بر لب داشت.

خداوندا! دلی شاد، چهرهاي گشاده و لبی خندان به همۀ عنایت بفرما!