عنایت ویژه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف نسبت به مردم
در کتاب شریف مفاتیح الجنان چند دعا از امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف نقل شده است. در یکی از این دعاها امام عجل الله تعالی فرجه الشریف ابتدا برای سلامتی تک تک اعضای بدن؛ مانند قلب، زبان، گوش، چشم و دست و سپس برای تک تک اقشار جامعه(اهل علم، پیران، جوانان، زنان، دانش آموزان، فقرا، اسیران، حاکمان، سربازان، زندانیان، و…) دعا می کنند. امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف برای هر عضو از اعضای انسان و برای هر قشر از اقشار جامعه، دعای مخصوص می کند.«… و تفضل علی علمائنا بالزهد و النصیحه، و علی المتعلمین بالجهد و الرغبه… و علی الشباب بالانابه و التوبه، … و علی النساء بالحیاء و العفه و…» وقتی درباره فرازهای این دعای این دعای مبارک دقت می کنیم، می توانیم حداقل این چند درس را بگیریم: اولاً امام عجل الله تعالی فرجه الشریف اصل دعا را به ما می آموزد و بعد شیوه دعا کردن را، و تقدم اهل علم بر دیگر اقشار جامعه را.
بیان اولویت های انسان و جامعه
قطعاً هر یک از فرازهای این دعای مبارک، مجال و مقالی بیش از این برای تفصیل می طلبد، به همین خاطر از پرداختن به همه آن ها صرف نظر می کنیم، آن چه در این نوشته مورد توجه است این است که امام عجل الله تعالی فرجه الشریف، علاوه بر نکات پیش گفته، درس بسیار مهم تری را نیز به ما می دهد. امام عجل الله تعالی فرجه الشریف با دعایی که برای هر عضو از اعضای انسان و هر قشر از اقشار جامعه می کنند، در واقع اولویت های رفتاری آن ها را بیان و برای تأمین آن دست به دعا بر می دارند. به عبارت واضح تر، امام عجل الله تعالی فرجه الشریف به ما می فهمانند که اولویت اول مثلاً برای یک عالم دینی، ساده و بی آلایش زیستن؛ برای یک جوان، با خدا ارتباط داشتن؛ برای یک زن، پاکدامنی؛ برای یک فقیر، قناعت و صبر؛ برای یک سرباز، پیروزی بر دشمن؛ و… است. و در فرازی که برای عالمان دعا می کنند می خواهند به همه کسانی که دنبال علم اند، بفهمانند که مهم ترین عامل موفقیت یک دانش آموز، دانش پژوه یا محصل، تلاش و پشت کار خود او است، کوشش شبانه روزی خود فرد است که او را به هدف رهنمون می گردد، چنان چه خود شخص تلاش و کوشش لازم را صورت ندهد، علم و دانش لازم نیز به دست نخواهد آمد. و در یک کلمه دعای امام عجل الله تعالی فرجه الشریف برای اهل علم«تحصیل بی تعطیل» است. تحصیلی که با تعطیلات عمومی و خصوصی میانه نداشته و همواره و همیشه ادامه داشته باشد«… و علی المتعلمین بالجهد و الرغبه،…».
یک نمونه تاریخی
حضرت علامه حسن زاده آملی، در خاطرات خود از استادش مرحوم علامه شعرانی نوشته است:«خدمت ایشان(علامه شعرانی) که بودم در سال تعطیلی نداشتیم. بنده یادم نمی رود که سال بر ما گذشت و دو روز تعطیل کردیم. یکی روز عاشورا، یکی هم روز شهادت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و بقیه روزها را درس خواندیم. ایشان خودشان شایق بودند.» علامه حسن زاده از این استاد عزیزش خاطرات شیرینی نقل می کند از جمله می گوید:«یک زمستان که برف سنگینی آمده بود، از حجره بیرون آمدم برف را نگاه کردم و مردد بودم که به کلاس درس بروم یا نروم. اگر نمی رفتم، دلیل بر تنبلی من و عدم عشق و شوق من بود؛ به هر حال تصمیم گرفتم بروم، در خانه ایشان در سه راه سیروس، خواستم درب را بزنم، با آن برف سنگینی که آمده بود خجالت کشیدم. مدتی ایستادم که کسی بیرون بیاید، اما کسی نیامد. دیدم وقت درس هم می گذرد، در هر صورت درب را زدم، آقازاده ایشان در را باز کردند. وارد شدم و رفتم دیدم ایشان مشغول نوشتن هستند. با انفعال وارد شدم، سلام کردم و به محض نشستن عذرخواهی کردم، گفتم: آقا در این برف مزاحم شدم، می خواستم نیایم. گفتند چرا؟ گفتم: در این برف نمی خواستم مزاحم بشوم. گفتند: مگر شما که از مدرسه مروی تا اینجا آمدید گداها در راه ننشسته بودند و گدایی نمی کردند؟ گفتم: چرا. گفتند: امروز آن ها بودند یا نبودند؟ گفتم: چرا بودند، امروز که روز کسب و کار آنهاست. ایشان گفتند: خوب آن ها که تعطیل نکردند، ما چرا تعطیل کنیم؟»