عبادت و بندگي در معارف دين:
حال از آنجا كه بر طبق آيات قرآن كريم هدف از خلقت بشر و بعثت انبياء عبادت و بندگي پروردگار است، اولياء خدا و علماء راستين همواره چون عبدي ذليل در برابر خالق خويش بوده و لحظهاي از عبادت و راز و نياز و مناجات با معشوق غافل نبودهاند. روح عبادت و بندگي بر تمام اعمال آنها حاكم بوده به طوري كه آنها را تابع محض اوامر پروردگار گردانيده و هواي دوست را بر خواستههاي خويش ترجيح دادهاند زيرا لازمهي بندگي خدا، خالص كردن خود از قيد بتها و معبودهاي ظاهري و باطني است و هر چه انسان خود را از قيد هواها و بتهاي نفساني برهاند به همان ميزان توفيق بندگي خدا را مي يابد. آنها آنچنان شيفتهي مناجات با مولاي خويش
وشنيدن كلام معبودشان هستند كه حضرت علي (ع) در وصف ايشان فرموده است:
«شبها پاهاي خود را براي عبادت جفت مي كنند. آيات قرآن را به آرامي و شمرده شده تلاوت مي نمايند، با زمزمهي آن آيات و دقت در معاني آنها، غمي عارفانه در دل خود ايجاد مي كنند و دواي دردهاي خويش را بدين وسيله ظاهر مي سازند هر چه از زبان قرآن مي شنوند مثل اين است كه به چشم مي بينند. هرگاه به آيه اي از آيات رحمت مي رسند، بدان طمع مي بندند و قلبشان از شوق لبريز مي گردد و چنين مي نمايد كه نصب العين آنهاست و چون به آيهاي از آيات قهر و عذاب مي رسند، بدان گوش فرا مي دهند و مانند اين است كه آهنگ بالا و پائين رفتن شعلههاي جهنم به گوششان مي رسد كمرها را به عبادت خم كرده، پيشانيها و كف دستها و زانوها و سر انگشت پاها را به خاك مي سايند و از خداوند آزادي خويش را مي طلبند.[1]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] . نهج البلاغه (فبض الاسلام)ـ خ184( خطبهي همام ـ اوصاف پرهيزكاران) ـ ص613ـ مترجم و شارح : سيد علينقي فيض الاسلام ـ انتشارات فيض الاسلام ـ 1366.