عبادت و بندگي

عبادت و بندگي در معارف دين:

عبادت به معناي اظهار ذلت و بندگي، عالي ترين نوع تذلل و كرنش در برابر پروردگار است. در اهميت آن همين بس كه در قرآن كريم هدف از آفرينش انسان و بعثت أنبياء، عبوديت و بندگي پروردگار ذكر شده است.

«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ» ‹ ذاريات/ 56› (جن و انس را نيافريدم مگر اينكه مرا پرستش كنند.) «لَقَدْ بَعَثْنا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ» ‹ نحل/ 36› (همانا در ميان هر امّتي پيامبري فرستاديم تا به خلق ابلاغ كنندكه، خداي يكتا را عبادت كنيد و از طاغوت بپرهيزيد).

در مسير بندگي خدا حركت كردن و عبادت پروردگار امري است كه بدون آن بشر به كمال واقعي خود نخواهد رسيد و پله‎هاي سعادت را نخواهد پيمود، لكن بايد توجه داشت كه اگر چه انسان براي عبادت آفريده شده ولي اين عبادت كوچكترين نفعي براي خالق او ندارد و تنها موجبات ترقي و صعود اين موجود خاكي را به سوي مراحل عاليه‎ي كمال و قرب پروردگار، فراهم مي نمايد، از اين رو مولاي متقيان در نهج البلاغه مي فرمايند:

«فان الله (سبحانه وتعالي) خلق الخلق حين خلقهم غنيا عن طاعتهم، آمنا من معصيتهم…»‌[1] خداوند سبحان هنگام آفرينش خلق از طاعت و بندگيشان بي‎نياز و از معصيت و نافرماني آنها در امان بود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1] . نهج البلاغه (فبض الاسلام)ـ خ184( خطبه‎ي همام ـ اوصاف پرهيزكاران) ـ ص611ـ مترجم و شارح : سيد علينقي فيض الاسلام ـ انتشارات فيض الاسلام ـ 1366.