وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  النّاسُ اَعْداءُ ما جَهِلُوا.

و آن حضرت فرمود: مردم دشمن آن چيزى هستند كه نمى دانند. 

وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السَّلامُ: اَيُّما اَفْضَلُ، الْعَدْلُ اَوِ الْجُودُ؟ فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

از حضرت سؤال شد: كدام برتر است عدل يا جود؟ آن حضرت فرمود:

الْعَدْلُ يَضَعُ الاُْمُورَ مَواضِعَها، وَالْجُودُ يُخْرِجُها مِنْ جِهَتِها.

عدْل امور را در جاى خود قرار مى دهد، و جود آنها را از جايگاه خود بيرون مى برد.

وَالْعَدْلُ سائِسٌ عامٌّ، وَالْجُودُ عارِضٌ خاصٌّ. فَالْعَدْلُ اَشْرَفُهُما

عدل حافظ عموم است، و جود سودبخش به عده اى خاص. پس عدالت شريفتر

باب وَ اَفْضَلُهُما.

و بـرتـر اسـت.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اَوْلَى النّاسِ بِالْكَرَمِ مَنْ عَرَّقَتْ فيهِ الْكِرامُ.

و آن حضرت فرمود: سزاوارترين مردم به كرم كسى است كه اجدادش از كريمان بوده اند.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  ما كانَ اللّهُ لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ الشُّكْرِ

و آن حضرت فرمود: اين نيست كه خداوند باب شكر را بر عبد باز كند

وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الزِّيادَةِ، وَلا لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ الدُّعاءِ

و باب افزونى نعمت را ببندد، و درب دعا را بر عبد بگشايد

وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الاِْجابَةِ، وَلا لِيَفْتَحَ عَلى عَبْد بابَ التَّوْبَةِ

و درب اجابت را ببندد، و باب توبه را بر عبد باز كند

وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بابَ الْمَغْفِرَةِ.

و درب مغـفـرت را بـبـنـدد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اُخْبُـرْ تَقْلِهِ.

و آن حضرت فرمود: بيازماى تا دشمن شوى.

[ وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَرْوى هذا لِلرَّسُولِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ. وَ مِمّا

عده اى از مردم اين سخن را از رسول خدا صلّى اللّه عليه وآله روايت مى كنند. آنچه مؤيّد

ادامه »

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اُذْكُرُوا انْقِطاعَ اللَّذّاتِ وَ بَقاءَ التَّبِعاتِ.

و آن حضرت فرمود: تمام شدن خوشيها و باقى ماندن گناهان را به ياد داشته باشيد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ اَوْلِياءَ اللّهِ هُمُ الَّذينَ نَظَرُوا اِلى

و آن حضرت فرمود: اوليا خدا آنانى هستند كه به باطن دنيا

بابباطِنِ الدُّنْيا اِذا نَظَرَ النّاسُ اِلى ظاهِرِها، وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِها

نظر كردند وقتى كه مردم به ظاهرش نگريستند، و به فرداى آن مشغول شدند

ادامه »

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  الرِّزْقُ رِزْقانِ: طالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ،

و آن حضرت فرمود: رزق دو نوع است: رزقى كه انسان را مى طلبد

و رزقى كه انسان آن را مى جويد،

فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْيا طَلَبَهُ الْمَوْتُ حَتّى يُخْرِجَهُ عَنْها،

آن كه دنيا را مى طلبد مرگ دنبال اوست تا او را از دنيا بيرون ببرد،

وَ مَنْ طَلَبَ الاْخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْيا حَتّى يَسْتَوْفِىَ رِزْقَهُ مِنْها.

و آن كه آخرت را مى خواهد دنيا به دنبال اوست تا رزقش را به

طور كامل از دنيا بستاند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ اَخْسَرَ النّاسِ صَفْقَةً، وَ اَخْيَبَهُمْ

و آن حضرت فرمود: زيانكارترين مردم در معامله، و نوميدترينشان در

سَعْياً رَجُلٌ اَخْلَقَ بَدَنَهُ فى طَلَبِ آمالِهِ، وَ لَمْ تُساعِدْهُ

كوشش مردى است كه بدنش را در طلب آرزوهايش كهنه نموده،

و مقدرات در اين

الْمَقاديرُ عَلى اِرادَتِهِ، فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْيا بِحَسْرَتِهِ، وَ قَدِمَ

زمينه او را يارى نكرده، پس با حسرت از دنيا برود، و با گناه

عَلَى الاْخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ.

وارد آخـــرت گـــردد.

  وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  اِنَّ اَعْظَمَ الْحَسَراتِ يَوْمَ الْقِيامَةِ

و آن حضرت فرمود: بزرگترين حسرتها روز قيامت حسرت مردى است كه

حَسْرَةُ رَجُل كَسَبَ مالاً فى غَيْرِ طاعَةِ اللّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ

از حرام كسب ثروت كرده، و آن را مردى به ارث برده

فَاَنْفَقَهُ فى طاعَةِ اللّهِ سُبْحانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ،

و در طاعت خداى سبحان انفاق نموده، پس به خاطر انفاقش

وارد بهشت مى گردد،

وَ دَخَلَ الاَْوَّلُ بِهِ النّارَ.

و ارث گذارنده داخل جهنم مى شود.