شهيد ثاني(ره): « آنچه بر معلم و شاگرد ـ پس از پاك سازي و تصفية باطن از رذائل اخلاقي و به
كار گرفتن علم ـ لازم و ضروري است اين است كه سراپاي وجودش را از درون و برون متوجه خدا
ساخته و در تمام شؤون زندگاني خويش به او متكي باشد و فيض و بهره ها را از پيشگاه الهي،
در خواست و دريافت كند؛ زيرا دانش ـ همان گونه كه از بيان امام صادق(ع) نقل كرديم ـ از رهگذر
تعليم و تعلم بدست نمي آيد، بلكه علم عبارت از نوري است كه خداوند در دل و جان كسي
مي افكند كه خواهان هدايت اوست و او نيز متوكل به خدا بوده و امور خويش را به وي واگذار
نموده و بر علل و اسباب طبيعي تكيه نكند. اگر اين عالم دانشمند در شؤون مختلف زندگاني،
صرفاً به علل و اسباب متكي باشد و امور زندگاني خود را به همانها واگذار نمايد همين علل
واسباب به صورت بارگران و كمرشكن بر دوش او سنگيني مي كند و موجب انحطاط شخصيت
وي مي گردد. [12]
ادامه »