در روايت امام صادق عليه السلام آمده است كه حضرت سجاد عليه السلام اشتباهات غلامان خود را در طول رمضان با ذكر تاريخ و مورد آن يادداشت مي كردند، سپس آخر ماه رمضان، آن ها را جمع كرده و از آنها اقرار مي گرفت كه چنين اشتباهي از آنان سر زده است. سپس وسط آنها مي ايستاد و مي فرمود: آن چه را من مي گويم تكرار كنيد:«اي علي بن حسين! همان طوري كه ما غلام و بنده ي تو هستيم و تو اشتباهات ما را ثبت كرده اي، خدا هم كارهاي تو را ثبت كرده است. اينك ما را عفو كن و ببخش چنانچه تو اميدواري خدا از گناهان تو بگذرد. به ياد آر آن روزي را كه با خفت و خواري در پيشگاه عدل الهي مي ايستي؛ آن خدايي كه به اندازه ي خردلي ستم روا نمي داد، همان مقدار كم را هم در قيامت به حساب مي آورد؛ از ما درگذر كه خدا از تو درگذرد كه در قرآن آمدهوليفوا وليصفحوا الا تحبون ان يغفر الله لكم)؛«پس عفو كنيد و چشم پوشي كنيد آيا نمي خواهيد خدا شما را ببخشد».
حضرت سخنان خود را به غلامان خود تلقين مي كرد و آنان تكرار مي كردند و با نواي جانسوز اشك مي ريخت و مي گفت:«پروردگارا! تو دستور گذشت به ما داده اي از ما نيز درگذر! خدايا! تو به عفو و گذشت از ما شايسته تري! به ما گفته اي كه سائل را از درِ خانه ي خود محروم و نااميد برمگردانيد. اينك به اميد بخشايش، به در خانه ات آمده ايم. از تو مي خواهيم بر ما كَرَم فرمايي. پروردگارا! بر بنده ي خود منت گذار و نااميدم مكن و مرا جزو كساني قرار ده كه از عطاياي تو بهره مند گشته اند».
آن گاه به غلامان خود رو كرده، مي فرمود:«من از شما گذشتم آيا شما هم مرا بخشيديد و از كوتاهي و قصوري كه نسبت به شما كرده ام گذشتيد؟ اگر من مالك ستمگر شما بوده ام، خود هم تحت قدرت مالكي دادگر هستم». غلامان عرض مي كردند:«آقا! با اين كه هرگز به ما بدي نكرده ايد شما را بخشيديم». سپس حضرت مي فرمود:
«بگوييد: اللهم عف عن علي بن الحسين كما عفي عنا فاعتقه من النار كما اعتق رقابنا من الرق؛ بار خدايا! از علي بن الحسين بگذر، چنانچه او از ما گذشت و او را از آتش جهنم آزاد كن همان طوري كه ما را از بندگي خود آزاد كرد». سپس حضرت، خود مي گريست و در آخر گفتار آن ها آمين مي گفت و مي فرمود:«شما را آزاد كردم به اميد اينكه خداوند هم مرا ببخشد» و آنها را آزاد مي ساخت و هر ساله حدود بيست نفر از آنان را در عيد فطر آزاد مي فرمود.