كراماتي از امام رضا عليه السّلام در سفر به ايران

از امام رضا ـ عليه السّلام ـچه در طول سفرش به ايران در منازل وچه درحین حضوردرمدینه ومرو كرامتها ی فروان به اثبات رسیده؛ آثار برخي از آنها تا به امروز موجود است كه به شماری ازآنها اشاره مي‌شود:
1- خديجه دختر حمدان گويد: وقتي حضرت در نيشابور در محلّة غزو به خانه ما وارد شد، در كنار خانه درخت بادامي كاشت. آن درخت روئيد و بزرگ شد و در همان سال ميوه داد و مردم خبردار شدند و از ميوه‌اش براي شفاي مريض‌ها مي‌بردند. هر كه به دردي مبتلا مي‌شد براي تبرك و شفا از آن مي‌خورد و سلامتي خود را باز مي يافت. هر كه چشمش درد مي‌گرفت، از ميوة آن به چشم مي‌ماليد صحّت مي ‌يافت و زن آبستن كه زائيدنش دشوار مي‌شد از آن مي‌خورد به آساني وضع حمل مي‌كرد. براي قولنج حيوانات چوب آن را به شكم آنها مي‌ماليدند خوب مي‌شد. پس از مدتي درخت خشك شد، جدّ من حمدان شاخه‌هاي آن درخت را بريد و كور شد. پسرش عمرو آن را از بيخ كند، تمام مالش كه هفتاد الي هشتاد هزار درهم بود. از بين رفت …[1]

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7

از ولادت تا دوران جواني امام رضا عليه السّلام

هشتمين خورشيد فروزان آسمان امامت، حضرت «علي بن موسي الرضا ـ عليه السّلام ـ » طبق قول مشهور در يازدهم ذي القعده سال 148 هـ ق. در شهر مدينه ديده به جهان گشود.[1] مادر بزرگوار ايشان به اسامي متعددي خوانده مي شدند. از جمله تكتم، خيزران[2] نجمه خاتون،طاهره و ام البنين.[3]
دوران پيش از امامت ايشان نيز چون ساير ائمه ـ عليهم السلام ـ به واسطه اختناق و فشار حکومت خيلي روشن نيست؛ دوره ولادت، كودكي، نوجواني و جواني امام رضا ـ عليه السّلام ـ در شهر مدينه سپري شد. در خصوص ولادت اين امام بزرگوار روايتي از نجمه مادر آن حضرت در كتب تاريخي بيان شده است. ايشان مي فرمايد: «بعد از اين كه فرزندم علي متولد شد، دو دست خويش را به زمين گذارده بود و در حالي كه سرش را به سوي آسمان بلند كرده بود لبهاي مباركش را تكان مي داد. گويي با خداي خويش سخني داشت. پدرش امام موسي كاظم ـ عليه السّلام ـ نوزاد را در آغوش گرفت و به من گفت: اي نجمه اين كرامت الهي بر تو مبارك باشد. سپس حضرت در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند. و با آب فرات كام آن حضرت را برداشته و سپس فرزند را به من برگرداندند.[4]

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6

شيخ طوسی از حضرت رضا(ع) نقل كرده است كه آن حضرت فرمود: «در خراسان بقعه‏ای است و زمانی خواهد آمد كه آن بقعه همواره محل رفت و آمد و مطاف فرشتگان می‏ شود تا روز قيامت كه در صور دميده می‏ شود و قيامت فرا می ‏رسد.»

نماز عيد

ماءمون ، خليفه باهوش و با تدبير عباسي ، پس از آنكه برادرش محمدامين را شكست داد و از بين برد و تمام منطقه وسيع خلافت آن روز تحت سيطره و نفوذش واقع شد، هنوز در مرو (كه جزء خراسان آن روز بود) به سر مي برد كه نامه اي به امام رضا عليه السلام در مدينه نوشت و آن حضرت را به مرو احضار كرد. حضرت رضا عذرهايي آورد و به دلايلي از رفتن به مرو معذرت خواست . ماءمون دست بردار نبود نامه هاي پشت سر يكديگر نوشت تا آنجا كه بر امام روشن شد كه خليفه دست بردار نيست . امام رضا از مدينه حركت كرد و به مرو آمد. ماءمون پيشنهاد كرد كه بيا و امر خلافت را به عهده بگير. امام رضا كه ضمير ماءمون را از اول خوانده بود و مي دانست كه اين مطلب صد در صد جنبه سياسي دارد، به هيچ نحو زير بار اين اين پيشنهاد نرفت . مدت دو ماه اين جريان ادامه پيدا كرد، از يك طرف اصرار و از طرف ديگر امتناع و انكار. آخرالامر ماءمون كه ديد اين پيشنهاد پذيرفته نمي شود، موضوع ولايت عهد را پيشنهاد كرد. اين پيشنهاد را امام با اين شرط قبول كرد كه صرفا جنبه تشريفاتي داشته باشد، و امام مسؤ ليت هيچ كاري

ادامه »

دو دستور اخلاقي

محمد بزنطي گويد: در محضر حضرت امام رضا (ع) بودم فرمود: اميرمؤمنان علي (ع) فرمود: لا ياءبي الكرامة الاحمار: از كرامت و بزرگواري ، جز الاغ جلوگيري نمي كند. عرض كردم : معني اين سخن چيست ؟ (به دو مصداق از كرامت اشاره كرد و). فرمود: 1- در موردي كه بوي خوش (از گل يا گلاب و عطر) به شما عرضه مي كنند، ولي شما ممانعت مي كنيد2- در مجلس ، جا، باز مي كنند، بنشينيد ولي شما(بدون عذر) در آنجا نمي نشينيد، در اين دو صورت ، شما از كرامت (و بزرگواري كه به سوي شما عرضه شده) جلوگيري كرده ايد و اين درست نيست و خلاف اخلاق اسلامي مي باشد.

داستان دوستان / محمد محمدي اشتهاردي

اندیشه قم

مكارم اخلاقي

ابراهيم بن عباس گويد: هرگز نديدم امام رضا (عليه السلام) به كسي - ولو به يك كلمه - جفا و بي مهري كند و نيز نديدم كه سخن شخصي را قطع نمايد، بلكه صبر مي كرد تا سخن او به آخر برسد، و نديدم كه آن حضرت تا آنجا كه امكان داشت ، تقاضاي كسي را رد نمايد، او هرگز پاهايش را كنار افرادي كه در حضورش بودند دراز نمي نمود و هرگز در حضور افراد تكيه نمي كرد، و هرگز نديدم كه آن حضرت به خدمتكاران و غلامان آزاد شده اش ناسزا بگويد، و نديدم او را كه آب دهانش را بيرون بيندازد، و هرگز او را نديدم كه خنده با صدا بكند بلكه خنده اش تبسم و لبخند بود، وقتي كه خلوت مي كرد و كنار سفره مي نشست همه خدمتكاران و غلامان حتي دربانهاي اسطبلها را كنار سفره مي نشاند و با هم غذا مي خوردند. آن حضرت شب كم مي خوابيد، بسيار سحر خيز بود، بيشتر شبها را از آغاز تا صبح به عبادت مي پرداخت ، بسيار روزه مي گرفت و روزه سه روز در هر ماه را حتما انجام مي داد و مي فرمود: روزه سه روز هر ماه ، معادل روزه همه زمانها است ، او كارهاي نيك بسيار مي كرد و غالبا آن را در شبهاي تاريك انجام مي داد.

داستان صاحبدلان / محمد محمدي اشتهاردي

اندیشه قم