گشاده رویی

امیرالمؤمنین(ع) در مناقب و فضائل پیامبر گرامی اسلام چنین میفرمایند:

کانَ اَحْسَنَهُمْ بِشْراً وَ اَطْلَقَهُمْ وَجْهاً؛ پیامبر شادابترین و گشادهروترین مردم بود.

و نیز در وصف آن گرامی پیامبر آمده است:

کانَ اَکْثَرَ النّاسِ تَبَسُّماً؛ خنده روترین مردم بود.

در ملاقاتها و معاشرتها متبسم بودند و همیشه با چهرهاي گشاده و شاداب با افراد برخورد مینمودند. البته

در مواردي هم محزون میشدند و گاهی هم گریه میکردند که موارد آن محدود است. مثلاً هنگام تولد امام

حسین(ع) که جبرئیل خبر شهادت آن حضرت را به پیامبر عرض کرد، پیامبر بسیار محزون شدند و گریستند.

گاهی هم که آیات عذاب و جهنم و اوصاف آن نازل میشد، محزون میشدند. در غیر این موارد همواره گشاده رو

و شاداب بودند. در تبسم و گشادهرویی کسی به پاي پیامبر نمیرسید.

ائمه: هم در اوصاف و اخلاق و گشادهرویی همانند پیامبر خدا بودند و همدیگران را به این خصلتهاي پسندیده

توصیه میفرمودند.

امام باقر(ع) به شخصی که از آن حضرت درخواست توصیه کرده بود، در ضمن وصایاي خود فرمودند:

اَلْقِ اَخاكَ بِوَجْهٍ مُنْبَسِطٍ؛ با برادران ایمانی خود با رویی گشاده روبهرو شو.