وقتی دعبل خزاعی، قصیده معروف خود را در محضر امام رضا(ع) خواند، به این شعر رسید: «خروج امام لا محاله واقع / یقوم علی اسم الله و البرکات» ناگزیر امامی (از ما) خروج خواهد کرد و او به نام خدا، همراه با برکات فراوان الهی قیام می کند» در این زمان امام رضا(ع) برخاستند و بر روی قدم های مبارک خود ایستادند، دست راست خود را بر سر نهاده و در حالی که سر را مقداری به طرف پائین فرود آورده بودند، دعا کرده و فرمودند «خداوندا، در فرج و ظهور او شتاب کن و ما را بوسیله او یاری فرما». القطره ج1 ص487 ح83

شیخ صدوق در کتاب کمال الدین، ماجرای اضافه کردن دو بیت از سوی حضرت رضا(ع) به قصیده تانیه دعبل خزاعی را آورده است: «وقبر بطوس یالها من مصیبۀ   الحث علی الاحشاء بالزفرات
الی الحشر حتی یبعث الله قائماً   یفرج عنا الغم و الکربات» «وقبری در توس خواهد بود که چه مصیبت ها بر آن وارد می شود، پیوسته سوز دل ما باقی است تا خداوند قیام کننده ما را ظاهر سازد و او غم و اندوه ما را برطرف نماید.