موعظه‎ای از امام باقر علیه السلام

محمد بن منکدر، از دانشمندان اهل تسنن می‎گوید: روزی در هوای بسیار گرم به حومه شهر مدینه رفتم، در بین راه به محمد بن علی (امام باقر علیه السلام) برخوردم (که برای سرکشی به املاک خود بیرون آمده بود). دو تن از کارگرانش، وی را همراهی می‎کردند. با خود گفتم: یکی از بزرگان قریش در این هوای گرم برای به دست آوردن دنیا بیرون آمده! می‎روم و او را موعظه می‎کنم!

نزدیک رفتم و سلام کردم، نفس زنان و عرق‎ریزان پاسخ داد. به او گفتم: خداوند امورتان را اصلاح کند، شما، یکی از بزرگان قریش، در این هوای گرم برای طلب دنیا بیرون آمده‎اید، اگر هم اکنون مرگ شما فرا رسد چه خواهید کرد؟!

آن جناب دست از دوش کارگرانش برداشت، روی پا ایستاد و فرمود: به خدا! اگر در همین حال مرگم فرا رسد، در حال فرمانبرداری خداوند به سویش شتافته‎ام. من کار می‎کنم تا در زندگی نیازمند امثال تو نباشم! زمانی باید از مرگ بترسم که در حال معصیت و نافرمانی خداوند، بر من درآید.

(محمد بن منکدر می‎گوید) بعد از شنیدن این پاسخ (متین و قانع کننده) از حضرت، گفتم: خدایت رحمت کند! می‎خواستم شما را موعظه کنم اما شما مرا موعظه کردید.(1)

اَلکادُّ عَلی عِیالِهِ کَا المُجاهِدِ فِی سَبیلِ الله. (2)

کسی که برای گذران زندگی (خود و) عیالش تلاش می‎کند همانند مجاهد در راه خداست.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‎نوشت‎ها:

1- ارشاد مفید، ج 2، صص 159 – 160.

2- وسائل الشیعه، ج 12، ص43/ المحجة البیضاء، ج 3، ص 143.

منبع:تبیان