قصر بي بنيان

آورده اند كه منصور دوانيقي شبي پسر خود را گفت : برو جعفر صادق را بيار تا وي را بكشم .

وزيرش گفت : كسي كه در گوشه اي نشسته باشد و عزلت گرفته و به عبادت مشغول شده

و دست از ملك دنيا كوتاه كرده ، كشتن وي چه فايده دهد؟ هر چند كه گفت ، سود نداشت .

كسي به طلب وي فرستاد و غلامان را گفت : چون وي در آيد و با من سخن گويد، چون من

عمامه را از سر بر دارم ، شما در حال وي را بكشيد. پس چون صادق عليه السلام را درآوردند،

منصور از تخت فرو نشست و پيش وي دويد و در صدرش نشاند و در پيش وي به زانو درآمد و

گفت : مولاي من ! چرا زحمت كشيدي ؟ گفت : مرا بخواندي . گفت : تو را بر من امروز فرمان

است ، به هر چه فرمايي . گفت : آن مي خواهم كه مرا نخواني تا كه من بيايم . گفت : سميع

و مطيعم . غلامان و وزير تعجب مي كردند. صادق عليه السلام برخاست و رفت . لرزه بر اعضاي

منصور افتاد، دواج بر سر كشيد و بي هوش شد و بيفتاد تا نيم شب . چون به خود باز آمد، وزير

از حال وي پرسيد. گفت : چون صادق در آمد، من قصر خود را ديدم كه موج مي زد چون كشتي

در ميان دريا و اژدهايي ديدم ؛ يك لب به زير صفه نهاده و يكي بر بالاي آن و گفت : اي منصور! اگر

او را تعرض ‍ رساني و بيازاري ، تو را با قصر فرو برم . چون آن بديدم و بشنيدم عقل از من برفت و

بي هوش شدم . وزير گفت : آن سحر بود. منصور گفت : خاموش شو كه امام جعفر صادق ،

حجت خدا است.

داستان عارفان / کاظم مقدم

اندیشه قم