فرازی از مناجاه التائبین(خمس عشره):
إِلهی إِن کانَ قَبُحَ الذَّنبُ مِن عَبدِکَ، فَلیَحسُنِ العَفوُ مِن عِندِکَ، إِلهی ما أَنا بِأَوَّلِ مَن عَصاکَ فَتُبتَ عَلَیهِ، وَ تَعَرَّضَ لِمَعروفِکَ فَجُدتَ عَلَیهِ، یا مُجیبَ المُضطَرِّ، یا کاشِفَ الضُّرِّ، یا عَظیمَ البِرِّ، یا عَلیماً بِما فِی السِّرِّ، یا جَمیلَ السِّتر.
خدای من! اگر گناه از بنده ات زشت است، عفو که از سوی تو زیباست. معبودم! من اولین عصیان گر تو نیستم که بر او بخشیدی و در سایه ی ابر احسانت بر او باریدی. ای دریابنده ی درماندگان! ای غمزدا! ای بزرگ احسان! ای دانای اسرار نهان و ای زیبا پرده پوش!