70

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ

و گفتار آن حضرت است

فى سُحْرَةِ الْيَوْمِ الَّذى ضُرِبَ فيهِ

سحرگاه روزى كه ضربت به فرق مباركش رسيد

مَلَكَتْنى عَيْنى وَ اَنَا جالِسٌ، فَسَنَحَ لى رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ

نشسته بودم كه خواب مرا گرفت، و رسول خدا صلّى اللّه عليه وآله

باب وَآلِهِ، فَقُلْتُ: يا رَسُولَ اللّهِ، ماذا لَقيتُ مِنْ اُمَّتِكَ مِنَ الاَْوَدِ وَاللَّدَدِ!

بر من آشكار شد، گفتم: اى پيامبر خدا، چه كجى ها و دشمنى ها از امت تو ديدم!

فَقالَ: ادْعُ عَلَيْهِمْ. فَقُلْتُ: اَبْدَلَنِى اللّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ، وَ اَبْدَلَهُمْ

فرمود: به آنان نفرين كن. گفتم: خداوند بهتر از آنان را به من عنايت كند، و به جاى من

بى شَرّاً لَهُمْ مِنّى.

شرى را بر آنان گمـارد.

[ يَعْنى بِالاَْوَدِ الاِْعْوِجاجَ، وَ بِاللَّدَدِ الْخِصامَ، وَ هذا مِنْ اَفْصَحِ الْكَلامِ.]

منظـور از «اَوَد» كجـى و «لَـدَد» دشمنى است، و اين از فصيح ترين سخنان اسـت.