امام خامنه ای مدظله العالی
ایمان، امید و ابتکار، سه خصوصیت لازم برای طلبه
بارها به ذهن من گذشته است که هیچ چیزی زیباتر و پُرجاذبه تر و شیرین تر از تلاش یک طلبه ی جوانِ باایمانِ باامیدِ باابتکار نیست! این، چیز عجیبی است؛ کسانی که در این وادی نیستند، شاید درست نفهمند که من چه می گویم! یک طلبه، در گوشه ای از این دنیای بزرگ، تک می اُفتد و به کاری می چسبد؛ اگر ایمان و امید و ابتکار داشته باشد- این سه عنصر، حتماً لازم است- می بینید… بدون این که مرتب، مزاحم کسی بشود؛ بدون این که توقّع زیادی داشته باشد و بدون این که برای خودش فکری بکند، کار را شسته و رُفته و تمیز و مرتب انجام می دهد. بعد که انسان نگاه می کند، می بیند واقعاً به خاطر اخلاص یک آدم مؤمن، شجره ی طیّبه ای در اینجا، ایجاد شده است!
البته نمی خواهم بگویم که غیر طلبه ها این گونه نیستند؛ نه؛ برای غیر طلبه ها، این طور وضعیّتی پیش نمی آید! یک دانشجوی جوان و مسلمان و دارای همین خصوصیّات، اصلاً میدانِ این کار را ندارد؛ آن که میدان این کار را پیدا می کند، طلبه ی جوانی است که در حوزه، درسش را می خواند؛ حالا تصادفاً بر حسب حادثه ای، سر و کارش به فلان نقطه ی دور دستِ کشور… افتاده؛ کاری را دیده{و} نیازی را احساس کرده؛ به این کار، چسبیده و از آن مایه ی ایمانی و معرفتی و دینی درونِ خودش، تغذیه شده و این را رو به راه کرده است! من در طول عمرم، این گونه موارد را زیاد دیده ام.