سفرة کرم خدا و اولیا

باید با لبخند و چهرهاي بشاش پیش خدا و امامان: برویم. طلبکار نباشیم. اگر طلبکاري را کنار بگذاریم و

همیشه خودمان را به خدا و اهلبیت: بدهکار بدانیم، همۀ کارها درست میشود. آنها قیّمی هستند که

ذرهاي کوتاهی نمیکنند. اضافه میدهند و کم نمیگذارند. آیا ممکن است خدا کمِ کسی بگذارد، یا

بندهایش را رها کند؟!

کسی که تشنه نیست، به او آب نمیدهند. آب آماده است، ما پس میزنیم. سفرة «!؟ گر گدا کاهل بود،

تقصیر صاحبخانه چیست » کرم آنها گسترده است، ما سستی میکنیم.

پیامبر خدا(ص) اگر با کسی مصافحه میکرد و دست میداد، تا او دست خود را رها نمیکرد، پیامبر هم رها

نمیکرد. اگر کسی به دیدار پیامبر میآمد، تا بلند نمیشد، پیامبر هم بلند نمیشد. یعنی آنها قطع نمیکنند،

این ما هستیم که قطع میکنیم. آنها از عطا و بخشش نه تنها خسته نمیشوند، بلکه لذت هم میبرند.

آدم کریم و سخی وقتی سفر میاندازد، کیف میکند. از اینکه دیگران سر سفرة او نشسته اند، لذت میبرد.

به خلاف لئیم که فقط از خوردن لذت میبرد. امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:

لَذَّةُ الْکِرامِ فِی الاِطْعامِ وَ لَذَّةُ اللِّئامِ فِی الطَّعامِ؛ لذت کریمان در خوراندن است و لذت لئیمان در خوردن.

مواظب باشیم گدایی در خانۀ خدا و اهلبیت: را از دست ندهیم که محتاج میشویم.