قرب به خدا
اگر انسان بداند چه برکات دنیوي و اخروي در گشادهرویی و بشاش بودن است، هیچگاه، چهره درهم فرو
نمیبرد. عبوس بودن و چهره در هم داشتن نه تنها انسان را ازچشم مردم میاندازد و مایۀ کنیه و دشمنی
میگردد، که او را از خدا هم دور میکند. امام باقر(ع) فرمودند:
البِشْرُ الحَسَنُ وَ طَلاقَۀُ الْوَجْهِ مَکْسَ بَۀٌ لِلْمَحَبَّۀِ وَ قُرْبَۀٌ مِنَ الِله وَ عَبُوسُ الْوَجْهِ وَ سُوءُ الْبِشْرِ مَکسَ بَۀٌ لِلْمَقْتِ
وَ بُعْدٌ مِنَ الِله؛ چهرة خرم و گشادگی رخسار، مایۀ جلب دوستی و نزدیکی به خداست. و ترشرویی و گرفتگی،
مایۀ دشمنی مردم و دوري از خداست.
اگر کسی میخواهد محبوب دلهاي مردم باشد، اگر کسی میخواهد محبوب درگاه الهی باشد، میتواند با یک
چهرة شاداب و با یک لبخند، به این سرمایه بزرگ دست یابد. آیا آسان تر و زیباتر از این راهی براي کسب محبت
خلق و خالق وجود دارد؟!