37

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى مُعاوِيَةَ

به معـاويه

فَسُبْحانَ اللّهِ! ما اَشَدَّ لُزُومَكَ لِلاَْهْواءِ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيْرَةِ

سبحان اللّه! چه سخت دچار هواهاى بدعت آميزى، و گرفتار

الْمُتَّبَعَةِ، مَعَ تَضْييعِ الْحَقائِقِ، وَ اطِّراحِ الْوَثائِقِ الَّتى هِىَ لِلّهِ طِلْبَةٌ،

حيرانى متابعت شده، آن هم همراه ضايع كردن حقايق، و به كنار انداختن

پيمانهايى كه خداوند خواهان آنهاست،

ادامه »

36

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى اَخيهِ عَقيلِ بْنِ اَبى طالِب فى ذِكْرِ جَيْش اَنْفَذَهُ اِلى بَعْضِ الاَْعْداءِ،

به برادرش عقيل بن ابى طالب درباره لشگرى كه به سوى برخى دشمنان فرستاده بود،

هُوَ جَوابُ كِتاب كَتَبَهُ اِلَيْهِ عَقيلٌ

و ايـن نـامـه پاسـخ نـامـه عقيـل اسـت

فَسَرَّحْتُ اِلَيْهِ جَيْشاً كَثيفاً مِنَ الْمُسْلِمينَ، فَلَمّا بَلَغَهُ ذلِكَ شَمَّرَ

لشگرى انبوه از مسلمانان را به جانب آن دشمن روانه كردم، چون باخبر شد

به سرعت

ادامه »

42

وَ مِنْ خُطبة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از خطبه هاى آن حضرت است

در نكوهش آرزوى دراز و پيروى از هواى نفس

اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّ اَخْوَفَ ما اَخافُ عَلَيْكُمُ اثْنانِ: اتِّبَاعُ الْهَوى، وَ طُولُ

اى مردم، ترسناكترين چيزى كه بر شما مى ترسم دو چيز است: يكى پيروى هواى نفس، و ديگرى

الاَْمَلِ. فَاَمّا اتِّباعُ الْهَوى فَيَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ. وَ اَمّا طُولُ الاَْمَلِ فَيُنْسِى

بى مرزبودن آرزو. اماپيروى هواى نفس انسان را از حق بازمى دارد، وبى مرزبودن آرزو آخرت را ازياد

ادامه »

41

وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از خطبه هاى آن حضرت است

در تحذير از مكر و حيله

اِنَّ الْوَفاءَ تَوْاَمُ الصِّدْقِ، وَلا اَعْلَمُ جُنَّةً اَوْقى مِنْهُ، وَ لايَغْدِرُ مَنْ

وفا همزاد درستى است، من سپرى بازدارنده تر از وفاى به عهد سراغ ندارم، كسى كه بداند بازگشتش

عَلِمَ كَيْفَ الْمَرْجِعُ. وَلَقَدْ اَصْبَحْنا فى زَمان قَدِ اتَّخَذَ اَكْثَرُ اَهْلِهِ

به قيامت چگونه است مكر نمى كند. ما در زمانى قرار گرفته ايم كه اكثر مردمِ آن مكر را

ادامه »

35

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى عَبْدِاللّهِ بْنِ الْعَبّاسِ، بَعْدَ مَقْتَلِ مُحَمَّدِ بْنِ اَبى بَكْر بِمِصْرَ

به عبداللّه بن عبـاس پس از شهادت محمّـد بن ابوبكر در مصـر

اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ مِصْرَ قَدِ افْتُتِحَتْ، وَ مُحَمَّدُ بْنُ اَبى بَكْر رَحِمَهُ اللّهُ

اما بعد، مصر به دست دشمن افتاد، محمّد بن ابوبكر كه خدايش

رحمت كند

ادامه »

40

وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از سخنان آن حضرت است

فِى الْخَوارِج ِ لَمّا سَمِعَ قَوْلَهُمْ: لاحُكْمَ اِلاّ لِلّهِ، قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

زمانى كه شنيد خوارج نهـروان مى گويند: لا حُكْمُ اِلاّ لِلّهِ، فرمـود:

كَلِمَةُ حَقٍّ يُرادُ بِها باطِلٌ. نَعَمْ اِنَّهُ لا حُكْمَ اِلاّ لِلّهِ، وَلكِنْ هؤُلاءِ

گفتار حقّى است كه به آن باطلى اراده شده. آرى حكمى نيست مگر براى خدا، ولى اينان

ادامه »

39

وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از خطبه هاى آن حضرت است

در نكوهش ياران، و دعوت به جهاد

مُنيتُ بِمَنْ لا يُطيعُ اِذا اَمَرْتُ، وَلا يُجيبُ اِذا دَعَوْتُ. لا اَبا لَكُمْ،

به مردمى گرفتار شده ام كه دستورم را پيروى نمى كنند، و دعوتم را پاسخ نمى گويند. اى بى ريشه ها،

ما تَنْتَظِرُونَ بِنَصْرِكُمْ رَبَّكُمْ؟ اَما دينٌ يَجْمَعُكُمْ؟ وَ لاَ حَمِيَّةٌ

براى يارى حق به انتظار چه هستيد؟ آيا دينى نيست كه شما را متحد كند؟ غيرتى نداريد كه خشم

ادامه »

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى مُحَمَّدِ بْنِ أبى بَكْر لَمّا بَلَغَهُ تَوَجُّدُهُ مِنْ عَزْلِهِ بِالاَْشْتَرِ عَنْ مِصْرَ، ثُمَّ تُوُفِّىَ الاَْشْتَرُ

به محمد بن ابوبكر كه به علّت عزلش از حكومت مصر، و قرار گرفتن مالك اشتر به جاى

او دلتنگ شده بود،

فى تَوَجُّهِهِ اِلى مِصْرَ قَبْلَ وُصُولِهِ اِلَيْها

و مـالك پيش از رسـيدن به مصـر از دنيا رفـت

اَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنى مَوْجِدَتُكَ مِنْ تَسْريحِ الاَْشْتَرِ اِلى عَمَلِكَ،

اما بعد، خبر دل تنگيت از اينكه اَشتر را به منطقه حكمرانيت فرستادم به من رسيد،

ادامه »

33

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى قُثَمِ بْنِ الْعَبّاسِ وَ هُوَ عامِلُهُ عَلى مَكَّةَ

به قُـثَـم بن عبـاس فرماندارش در مكّـه

اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ عَيْنى بِالْمَغْرِبِ كَتَبَ اِلَىَّ يُعْلِمُنى اَنَّهُ وُجِّهَ اِلَى

اما بعد، جاسوس من در مغرب به من نوشته كه مردمى از اهل شام

ادامه »

38

وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از خطبه هاى آن حضرت است

در تعريف شبهه

وَ اِنَّما سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لاَِنَّها تُشْبِهُ الْحَقَّ. فَاَمّا اَوْلِياءُ اللّهِ

شبهه را به اين خاطر شبهه مى گويند كه شبيه حق است. اما چراغ اولياء خدا

فَضِياؤُهُمْ فيهَا الْيَقينُ، وَ دَليلُهُمْ سَمْتُ الْهُدى. وَ اَمّا اَعْداءُ اللّهِ

در امور شبهه ناكْ يقين، و راهنمايشان راه هدايت است. ولى دعوت كننده دشمنان خدا

فَدُعاؤُهُمْ فيهَا الضَّلالُ، وَ دَليلُهُمُ الْعَمى. فَما يَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ

در مسير شبهه ضلالت، و راهنماشان كوردلى است. نه ترس از مرگ علّت نجات

خافَهُ، وَلا يُعْطَى الْبَقاءَ مَنْ اَحَبَّهُ.

اسـت، و نه عشـق به بقا عامل جاودانگى اسـت.

منبع: سايت عرفان