37

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى مُعاوِيَةَ

به معـاويه

فَسُبْحانَ اللّهِ! ما اَشَدَّ لُزُومَكَ لِلاَْهْواءِ الْمُبْتَدَعَةِ وَ الْحَيْرَةِ

سبحان اللّه! چه سخت دچار هواهاى بدعت آميزى، و گرفتار

الْمُتَّبَعَةِ، مَعَ تَضْييعِ الْحَقائِقِ، وَ اطِّراحِ الْوَثائِقِ الَّتى هِىَ لِلّهِ طِلْبَةٌ،

حيرانى متابعت شده، آن هم همراه ضايع كردن حقايق، و به كنار انداختن

پيمانهايى كه خداوند خواهان آنهاست،

وَ عَلى عِبادِهِ حُجَّةٌ! فَاَمّا اِكْثارُكَ الْحِجاجَ فى عُثْمانَ وَ قَتَلَتِهِ: فَاِنَّكَ

و بر بندگانش دليل و حجّت است! اما بحثهاى زيادت نسبت به عثمان و

كشندگانش: تو وقتى

اِنَّما نَصَرْتَ عُثْمانَ حَيْثُ كانَ النَّصْرُ لَكَ، وَ خَذَلْتَهُ حَيْثُ كانَ

به يارى او برخاستى كه سود آن يارى متوجه تو بود، و زمانى كه ياريت

براى او سودمند بود

النَّصْرُ لَهُ. وَالسَّلامُ.

به ياريش اقدام نكردى. والسلام.