نام و القاب حضرت زینب سلام الله علیها

نام و القاب انسان ها تا حدودی بیانگر شخصیت آنان است؛ امّا نام زینب سلام الله علیها و القاب او، چون با توجه به فضایل او نهاده شده، آیینه تمام نمای شخصیّت اوست. نام زینب منتخب الهی است. در اصل همان«زین» «اب» است به معنای زینت پدرش و امّا القاب او که در طول عمرش با توجّه به وقایعِ پیش آمده انتخاب شده، از این قرار است:

1. فَهِمهٌ غَیرُ مُفَهَّهٍ؛ فهمیده ای بدون آموزگار-2. عالِمَهٌ غَیرُ مُعَلَّمهٍ؛ دانای بدون معلّم، این دو لقب از زبان حضرت بیان شده است.(منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، علمیه اسلامیّه، ج1، ص298)-3. عَقیلَهُ النّساء؛ بانوی خردمند در میان زنان-4. عَقیلَهُ بنی هاشم؛ بانوی خردمند در میان بنی هاشم-5. سَیِّدَهُ العَقائِلِ؛ بانوی بانوان خردمند-6. نائِبَهُ الزَّهراء؛ جانشین و نماینده حضرت زهرا سلام الله علیها-7. سُلالَهُ الوِلایَهِ؛ عصاره ولایت-8. صِدیقَهُ الصُّغری؛ راستگوی کوچک-9. اَلمُوَثَّقَهُ؛ بانوی مورد اطمینان-10. اَلفاضِلَهُ؛ بانوی بافضیلت-11. بَطَلَهُ کَربَلا؛ قهرمان کربلا-12. عَظیمَهٌ بَلواها؛ بانویی که امتحانش بزرگ بود-13. اَلباکِیَهُ؛ بانوی گریان-14. اَمینَهُ الله؛ امانت دار الهی-15. آیَهٌ مِن آیاتِ اللهِ؛ نشانی از نشانه های خداوند-16. مَظلُومَهٌ وَحیدَهٌ؛ ستمدیده تنها-17. بابُ حِطَّهِ الخَطایا؛ دروازه آمرزش گناهان-18. قُرَّهُ عَینِ المُرتَضی؛ نور چشم مرتضی علیه السلام-19. اَلکامِلَه؛ بانوی کامل-20. قَرینَهُ النَّوایِب؛ همدم ناگواری ها-21. رَبیبَهُ الفَضلِ؛ پرورش یافته خاندان فضیلت.(رسالتی از خون و پیام، ص31، خصایص زینب، همان، ص52)

امام خامنه ای(مدظله العالی):

ایام پرفیض ماه رجب و سپس ایام گرانقدر ماههای شعبان و رمضان، بهترین فرصت ها برای زدودن غفلت ها و نزدیکی بیشتر به خداوند با عمل صالح و تقویت ایمان است.

محدث قمی(ره):

بدان که این ماه و ماه شعبان و ماه رمضان در شرافت تمامند، و روایت بسیار در فضیلت آنها وارد شده بلکه از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده که رجب ماه بزرگ خداست و ماهی از حرمت و فضیلت به آن نمی رسد.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

حضرت زینب سلام الله علیها در مقابل یک دنیا بدی، ظلم، بی انصافی، حیوان صفتی و قساوت، یک تنه ایستاد.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

ان شاءالله الگوی حضرت زینب سلام الله علیها همیشه در مقابل چشم مرد و زن ما زنده و مجسم باقی بماند.

فرمود:«ای فاطمه! در منزل چه داریم؟».

و فاطمه سلام الله علیها پاسخ داد:«قسم به حقیقت تو! سه روز است که هیچ نداریم».

فرمود:«چرا قبلاً نگفته ای؟»

و فاطمه سلام الله علیها جواب داد:«پدرم، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مرا نهی فرمود، از اینکه چیزی را از شوهرم درخواست کنم که قادر بر انجام آن نباشد».

امام خمینی(ره):

ما مفتخریم که ائمه معصومین از علی بن ابی طالب گرفته تا منجی بشر حضرت مهدی صاحب الزمان(علیهم آلاف التّحیِات و السّلام) که به قدرت خداوند قادر، زنده و ناظر امور است، ائمّه ما هستند.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

مظلوم ترین چهره ی تاریخ!

هیچ ضعفی از هیچ طرف، در شخصیت امیرالمؤمنین علیه السلام نیست؛ در عین حال یکی از مظلوم ترین چهره های تاریخ است؛ مظلومیت در همه ی بخشهای زندگی اش بود. در دوران نوجوانی، مظلوم واقع شد. در دوران جوانی- بعد از پیامبر- مظلوم واقع شد. در دوران کهولت و خلافت، مظلوم واقع شد. بعد از شهادت هم، تا سالهای متمادی بر سر منبرها از او بدگویی کردند و به او نسبت های دروغ دادند. شهادت او هم مظلومانه است.

در همه ی آثار اسلامی، ما دو نفر را داریم که از آنها به «ثارالله» تعبیر شده است. در فارسی، ما یک معادل درست و کامل برای اصطلاح عربی «ثار» نداریم. وقتی کسی از خانواده ای از روی ظلم به قتل می رسد، این خانواده صاحب این خون است؛ این را «ثار» می گویند و آن خانواده حق دارد خونخواهی کند. این که می گویند خون خدا، تعبیر خیلی نارسا و ناقصی از «ثار» است و درست مراد را نمی فهماند. «ثار»، یعنی حق خونخواهی. اگر کسی «ثار» یک خانواده است، یعنی این خانواده حق دارد درباره ی او خونخواهی کند. در تاریخ اسلام از دو نفر اسم آورده شده است که صاحب خون اینها و کسی که حق خونخواهی اینها را دارد، خداست؛ یکی امام حسین است، یکی هم پدرش امیرالمؤمنین؛ «یا ثارالله و ابن ثاره». پدرش امیرالمؤمنین هم حق خونخواهی اش متعلق به خداست.

امام خامنه ای(مدظله العالی):

برجسته ترین نقطه ای که در نهج البلاغه است، زهد است. امیرالمؤمنین علیه السلام آن روز که این زهد را فرمود، به عنوان علاج بیماری اساسی جامعه ی اسلامی فرمود و من مکرر گفته ام امروز هم ما باید همان آیات زهد را بخوانیم. آن روز هم که امیرالمؤمنین می فرمود به شیرینی ها و لذت های دنیا جذب نشوید، کسانی بودند که این شیرینی ها و لذتها، به دست آنها نمی رسید- شاید اکثریت مردم آن طور بودند- امیرالمؤمنین به آن کسانی می گفت که فتوحات دنیای اسلام، سال های گسترش امپراطوری و قدرت بین المللی اسلام، آن ها را متمکّن، ثروتمند و برخوردار از امتیازات کرده بود؛ حضرت به آن ها هشدار می داد. ما امروز همین که دو کلمه راجع به زهد بگوییم- بگوییم یک خُرده ملاحظه بکنید- بعضی ها می گویند که آقا، اکثر مردم این چیزهایی که شما می گویید، ندارند. جواب این است که ما به آنها نمی گوییم؛ ما به آن کسانی می گوییم که تمکّن دارند؛ آن کسانی که لذت های دنیا برای آنها آغوش باز کرده است؛ آن کسانی که می توانند از راههای حرام، خودشان را به زیبائیها و شیرینی های زندگی برسانند. البته در درجه بعد به کسانی هم که از راه حلال می توانند به آن لذت ها دست پیدا کنند، می گوییم.

الإمام الرّضا علیه السلام:

کانَ أمیرُالمؤمِنینَ علیه السلام لا یَنامُ ثَلاثَ لَیالٍ: لَیلَه ثَلاثٍ و عِشرِینَ مِن شَهرِ رَمَضانَ، وَ لَیلَه الفِطرِ، و لَیلَه النِّصفِ مِن شَعبانَ، و فِیها تُقسَمُ الأرزاقُ و الآجالُ و ما یَکُونُ فِی السَّنَهِ.

امیرمؤمنان علیه السلام سه شب را نمی خوابید: شب بیست و سوم ماه رمضان، شب عید فطر و شب نیمه ی شعبان. در این شبها، روزی ها و اجل ها و آن چه در طول سال خواهد شد، تقسیم(مقدّر) می شوند.

البحار97/88