اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی:
توصیه های اخلاقی از امام خامنه ای مدظله العالی
- مهم ترین مظهر قدردانی از جوانی همین است که از این صفا و نورانیت از این ناآلودگی و پیراستگی طبیعی انسان جوان استفاده کنید و خود را در زمینه های تزکیه و اخلاق پیش ببرید. این ان شاءالله ذخیره همه زندگی شما خواهد شد. راهش هم رعایت دو نکته است؛ ذکر و توبه. ذکر یعنی یاد. یاد در مقابل غفلت است؛ غفلت از خدا؛ غفلت از وظیفه و مسئولیت، غفلت از هنگام حساس مواجهه با مأموران الهی در عالم ملکوت، عالم بعد از عبور از جسمانیت، و محاسبه بزرگ انسان در مقابل خدا در قیامت. این یادها تعیین کننده است.{…}
نکته دیگر توبه است. ممکن است کسی بگوید ما که جوانیم و هنوز عمری از ما نگذشته که مثل شما گناه زیادی کرده باشیم و محتاج توبه باشیم. نه، این درست نیست؛ توبه وظیفه همیشگی انسان است. پاک ترین انسانها هم باید توبه کنند.(دیدار با دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی1382/2/22)
دعا کنید. نافله بخوانید. توجّه پیدا کنید. متذکر باشید. در شبانه روز یک ساعت را برای خودتان و خدای خودتان قرار بدهید. از کارها و اشتغالات گوناگون خودتان را بیرون بکشید. با خدا و اولیای خدا و با ولی عصر عجّل الله تعالی فرجه و ارواحنا فداء، مأنوس باشید و در آن تدبر بکنید.(دیدار با مسئولان و کارگزاران نظام1370/5/23)
- مراقب باشید. مواظب باشید و خاک ریزهایتان را محکم کنید تا دشمن نتواند در سنگرهای شما نفوذ کند. با این روحیه ایمانی و استوار است که می توانید شاخ استعمار را بشکنید و اسلحه را از دستش بگیرید تا ملتتان بتواند نفسی بکشد، تا بتوانید کشور را بسازید، تا بتوانید زندگی را بالا ببرید، تا بتوانید مشکلات و گره هایی را که میراث سال های دوران استعمار و سلطه اجانب است، از بین ببرید.(در اجتماع مردم مشهد و زائران امام رضا علیه السلام در روز عید فطر1371/1/15)
- ما باید سعی کنیم که روح بندگی را در خودمان زنده نماییم. بندگی، یعنی تسلیم در مقابل خدا، یعنی شکستن آن بُتی که در درون ماست. آن بت درونی ما-یعنی من- در خیلی جاها خودش را نشان می دهد. وقتی که منفعتت به خطر بیفتد، کسی حرفت را قبول نکند، چیزی مطابق میل تو-ولو خلاف شرع- ظاهر بشود، یا سر دوراهی قرار بگیری،-یک طرف منافع شخصی، یک طرف وظیفه و تکلیف-در چنین تنگناها و بزن گاه هایی آن من درونی انسان سربلند می کند و خودش را نشان می دهد. اگر ما بتوانیم این من درونی، این هوای نفس، این فرعون باطنی، این شیطانی را که در درون ماست، مهار کنیم، یا اقلاً قدری مهار کنیم، همه امور اصلاح خواهد شد. قبل از هر چیز، خود ما آدم خواهیم شد و به فلاح خواهیم رسید. ماه رمضان، مقدمه این است. روزه، نماز با توجه، انفاقات، حتی جهاد فی سبیل الله، برای رسیدن به چنین دنیایی است که مردم بنده خدا باشند.(دیدار با اقشار مختلف مردم در آخرین روز ماه رمضان1369/2/26)
- چیزی را که خدا می دهد، قبلاً باید از خدا بخواهیم، چرا بخواهیم؟ یکی از علل این که گفته اند حاجات کوچک را هم از خدا بخواهید، این است که به حوائج و عجز و حقارت و تهی دستی خودمان توجّه پیدا کنیم تا ببینیم که چقدر تهی دستیم. اگر خدای متعال کمک نکند، امکان ندهد، نیرو ندهد، فکر ندهد، ابتکار ندهد و وسایل را جور نیاورد همان بند کفش هم به دست ما نخواهد رسید. اگر شما به قصد خریدن بند کفش از خانه بیرون آمدید، در راه حادثه مهمّی پیش آمد که مجبور شدید برگردید، بند کفش گیرتان نیامده است. بنابراین، هر چیز را از خدا بخواهید؛ حتّی بند کفش را، حتّی کوچک ترین اشیاء را و حتّی قوت روزانه خود را. بگذارید این من دروغین عظمت یافته در سینه ما-که می گوییم«من» و خیال می کنیم مجمع نیروها ما هستیم- بشکند. این«من» انسان ها را بی چاره می کند.(خطبه های نماز جمعه تهران1373/11/28)
- بزرگترین وظیفه منتظران امام زمان این است که از لحاظ معنوی و اخلاقی و عملی و پیوندهای دینی و اعتقادی و عاطفی با مؤمنین و هم چنین برای پنجه درافکندن با زورگویان خود را آماده کنند. کسانی که در دوران دفاع مقدس سر از پا نشناخته در صفوف دفاع مقدس شرکت می کردند، منتظران حقیقی بودند. کسی که وقتی کشور اسلامی مورد تهدید دشمن است، آماده دفاع از ارزش ها و میهن اسلامی و پرچم برافراشته اسلام است، می تواند ادّعا کند که اگر امام زمان بیاید، پشت سرِ آن حضرت در میدانهای خطر قدم خواهد گذاشت. اما کسانی که در مقابل خطر، انحراف و چرب و شیرین دنیا خود را می بازند و زانوانشان سست می شود؛ کسانی که برای مطامع شخصی خود حاضر نیستند حرکتی که مطامع آن ها را به خطر می اندازد، انجام دهند، این ها چطور می توانند منتظر امام زمان به حساب آیند؟ کسی که در انتظار آن مصلح بزرگ است، باید در خود زمینه های صلاح را آماده سازد و کاری کند که بتواند برای تحقق صلاح بایستد.(دیدار با مردم به مناسبت نیمه شعبان در مصلای تهران1381/7/30)
