امام خامنه ای (مدظله العالی)

یکپارچگی ملت ایران، وحدتی دستوری نیست؛ بلکه ریشه و عقبه ای دینی دارد و در واقع این اعتقادات مذهبی است که با نزدیک کردن دلها، همه را به سمت توجه به ذات باریتعالی جهت می دهد و اتحاد عمیق ملی را همراه می آورد که این درس و نعمت بزرگ را باید حفظ کرد.

غذا کار خود را کرد!!

مهدی بن منصور، خلیفه عباسی علاقه فراوانی داشت که منصب قضا را به شریک بن عبدالله نخعی-که از فقهای قرن دوم هجری معروف به علم و تقوا بود- واگذار گند؛ ولی شریک بن عبدالله برای اینکه خود را از دستگاه ظلم دور نگاه دارد، زیر بار نمی رفت.

همچنین خلیفه علاقه مند بود که شریک را معلّم خصوصی فرزندان خود قرار دهد تا به آنها علم حدیث بیاموزد. شریک این کار را نیز قبول نمی کرد و به همان زندگی آزاد و فقیرانه که داشت قانع بود.

روزی خلیفه او را طلبید و به او گفت: باید یکی از این سه کار را قبول کنی: یا عهده دار منصب قضا بشوی یا کار تعلیم و تربیت فرزندان مرا قبول کنی یا اینکه همین امروز ناهار با ما باشی و بر سر سفره ی ما بنشینی.

شریک با خود فکر کرد و گفت: حالا که اجبار و اضطرار است، از این سه کار، سومی بر من آسان تر است.

خلیفه وقتی متوجه شد، دستور داد آشپز مخصوص، لذیذترین غذاها را برای شریک تهیه کند. غذاهای رنگارنگ از مغز استخوان آمیخته به نبات و عسل را تهیه کردند و به نزد شریک آوردند.

شریک که تا آن زمان چنان غذایی نخورده و ندیده بود، با اشتهای تمام خورد. خوانسالار آهسته به خلیفه گفت: به خدا قسم که دیگر این مرد روی رستگاری را نخواهد دید.

طولی نکشید که دیدند شریک هم منصب قضا را پذیرفت و هم عهده دار تعلیم فرزندان خلیفه شد و مقرّری از بیت المال نیز برای او تعیین شد.

روزی شریک، با متصدّی پرداخت حقوق حرفش شد. متصدی به او گفت: تو که گندم به ما نفروخته ای که این قدر سختگیری و سماجت می کنی. شریک گفت: چیزی بهتر از گندم به شما فروخته ام؛ من دین خود را فروخته ام.

از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمودند:«ثَلاثٌ مَن أَتَی اللهَ بِواحِدَهٍ مِنهُنَّ أَوجَبَ اللهُ لَهُ الجَنَّهَ الإِنفاقُ مِن إِقتارٍ وَ البِشرُ لِجَمیعِ العالَمِ وَ الإِنصافُ مِن نَفسِهِ؛ سه چیز است که اگر کسی یکی از آن ها را نزد خداوند برد، او بهشت را برایش واجب گرداند. انفاق در حال تنگدستی، خوشرویی نسبت به همه مردم جهان و درباره خود انصاف داشتن.»

نقش همسران در تحکیم خانواده از منظر آموزه های دینی و روان شناختی

زن و شوهر نقش بنیانی و اصلی در پویایی و بالندگی خانواده دارند. این دو که بر مبنای عشق و محبت و گرایش درونی، کانون زندگی مشترک را بنا نهاده اند، در صدد هستند تا برای یک دیگر همسری شایسته و برای فرزندان، والدینی متعهّد، دلسوز، مسئول و فداکار باشند. این زوج جوان در نقش باغبانی دل سوز و کاردان باید تمام تلاش خود را علاوه بر انجام وظایف همسری، صرف پرورش، تربیت و رشد ثمره های این گلستان یعنی فرزندان کنند. اگر این کانون نوبنیاد و گلستان تازه تأسیس شده، با تدبیر، دانایی و هوشمندی راهبری شود، در نتیجه کانونی باصفا و متعادل شکل خواهد گرفت و ثمره ی آن، فرزندانی باطراوت، بانشاط، خلّاق و آراسته به صفات و ارزش های انسانی و اسلامی خواهد بود. به دلیل تأثیرگذاری عمیق همسران در بالندگی خانواده، همسران وظیفه دارند در قدم نخست برای یکدیگر همسری واقعی و آراسته به فضایل و صفات دینی، اخلاقی و انسانی باشند.

اگر همسران در تعاملات شان و در همسرداری موفق باشند، به طور حتم در پرورش فرزندان نیز موفق خواهند بود. وقتی زن و شوهر به وظایف خود التزام عملی داشته باشند و هر کدام در نقشی که اقتضای طبیعی شان می باشد و خداوند آن را تعیین فرموده قرار گیرد، پایه گذار خانواده ای مستحکم، بانشاط و هنجار خواهند بود.

پدر و مادری که التزام جدّی به مسائل حلال و حرام دارند و هرگز حاضر نیستند لقمه ای حرام در سفره شان قرار دهند، این التزام و دقّت نه تنها از طریق الگودهی و یادگیری مشاهده ای به فرزندان منتقل می شود، بلکه لقمه ی حلال، در روح و روان فرزندان اثر می گذارد.

بر اساس آموزه های دینی اگر والدین صالح و آراسته به صفات اخلاقی و ارزشی باشند، این ویژگی ها به فرزندان نیز منتقل می شود. رسول گرامی اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم به ابوذر فرمود: وقتی انسان صالح و درستکار شد، خداوند به سبب صالح بودن او، فرزندان و فرزندزادگان را نیز به صلاح خواهد آورد. این روایت علاوه بر بیان این مطلب که صالح بودن و مؤمن بودن والدین، در فرزندان تأثیر دارد و این تأثیر به دلیل عنایات الهی است، این نکته را نیز می رساند که فرزندان از طریق یادگیری مشاهده ای و الگوگیری از رفتار بزرگترها، آراسته به صفات صالح می شوند. آلبرت بندورا که یکی از نظریه پردازان روان شناسی یادگیری است می گوید: خیلی از یادگیری های انسان از طریق مشاهده ی رفتار دیگران است و الگوها تأثیر زیادی در انتقال ارزش ها و هنجارها دارند.

ماهنامه شمیم یاس/ شماره73

دستورالعملی از آیت الله سید عبدالکریم کشمیری(ره) برای حل مشکلات

یکی از اهل علم که با خانواده اش مشکلی داشت نزد آیت الله سید عبدالکریم کشمیری(ره) آمد و راه حلی می خواست، فرمودند: قرآن بخوانید تا این مشکل حل شود. آن شخص گفت: مدت هاست که لای قرآن را باز نکرده ام!!

گاهی سوره های بزرگ قرآن همانند آل عمران را به بعضی که تقاضای دستورالعملی می کردند می فرمود، بعد معلوم می شد که طرف اصلاً حال خواندن ندارد، که ایشان به خواندن قرآن مصرّ بودند و امر می کردند.

آیت الله مشکینی(ره):

از اوّل تا آخرِ نماز بکوشید که توجّه تان به خدا باشد و هر چه که می توانید نماز را کامل کنید تا روح تان سیراب شود.

شبیه ترین مردم به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم

اینکه بیشتر شبیه چه کسی هستیم، موضوعی است که همیشه برایمان جالب است. وقتی دیگران ما را شبیه کسی معرفی می کنند، حساس می شویم که وجه اشتراکمان با او چیست؟ گاهی هم وقتی کسی را خیلی دوست داریم، می کوشیم به او شبیه شویم.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم برای دعوت هر چه بیشتر مردم به نیکی ها، از محبت و میل درونی انسان ها به خودش بهترین بهره را می برد، آن حضرت، اعلام می کند آیا شبیه ترین شما را به خودم معرفی نکنم؟ اصحاب مشتاقانه پاسخ می دهند: «آری ای رسول خدا».

حضرت می فرمایند:«آن کسی به من شبیه تر است که اخلاقش نیکوتر و برخوردش با مردم ملایم تر باشد، بیشتر از همه به برادران دینی خویش مهربان باشد، بر حق، صبورتر باشد، و خشم خود را بیش از دیگران فرو نشاند، گذشت و عفوش از دیگران بهتر باشد، هنگام خشنودی و خشم، بیش از دیگران انصاف و عدالت را رعایت کند».

«ألَا اُخبِرُکُم بِأشبَهِکُم بِی؟» قَالُوا:«بَلَی یَا رَسُولَ اللهِ». قَالَ:«أحسَنُکُم خُلُقاً وَ ألیَنُکُم کَنَفاً وَ أبَرُّکُم بِقَرابَتِهِ وَ أشَدُّکُم حُبّاً لِإخوانِهِ فِی دِینِهِ وَ أصبَرُکُم عَلَی الحَقِّ وَ أکظَمُکُم لِلغَیظِ وَ أحسَنُکُم عَفواً وَ أشَدُّکُم مِن نَفسِهِ إِنصَافاً فِی الرِّضَا وَ الغَضَبِ».

سنن النبی، ص72، ح77

امام صادق علیه السلام می فرماید: در شگفتم برای کسی که از چهار چیز بیمناک است چگونه به پناه چهار چیز نمی رود: در شگفتم برای کسی که خوف دارد و می ترسد، چگونه به گفتار خداوند پناه نمی برد{و این ذکر را نمی گوید}:

* حَسبُنَا اللهُ وَ نِعمَ الوَکیلَ

چه آنکه من شنیدم که خدای جل جلاله به دنبال آن{ذکر}، می فرماید: فَانقَلَبُوا بِنِعمَهٍ مِنَ اللهِ وَ فَضلٍ لَم یَمسَسهُم سُوءٌ.

 و در گفتم برای کسی که دچار غم و اندوه شده، چگونه به گفتار خدای عز و جل پناه نمی آورد{و این ذکر را نمی گوید}:

* لا اِلهَ اِلا اَنتَ سُبحانَکَ اِنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمینَ

چه آنکه من شنیدم که خدای عز و جل به دنبال آن{ذکر}، می فرماید: فَاستَجَبنا لَهُ وَ نَجَّیناهُ مِنَ الغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنجِی المُؤمِنینَ؛

و در شگفتم نسبت به کسی که مورد مکر قرار گرفته چگونه به فرموده ی خداوند پناه نمی آورد{و این ذکر را نمی گوید}:

ادامه »

پیامبران و شهیدان در روز قیامت به مقام چه کسانی غبطه می خورند؟!!

امامان معصوم علیهم السلام بهشت را پاداش مبلّغان قرار داده و آنها را از کسانی معرفی کرده اند که پیامبران و شهیدان به مقامشان غبطه می خورند. به دو حدیث ذیل توجه نمائید:

1. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «مَن اَدّی اِلی اُمَّتی حَدیثاً یُقیمُ بِهِ سُنَّهً اَو یَثلِمَ بِهِ بِدعَهً فَلَهُ الجَنَّهُ؛ هر کس حدیثی را به امّتم برساند که با آن سنّتی را برپا دارد یا بدعتی را درهم شکند، بهشت از آنِ او خواهد بود.»

2. راوی نقل می کند:«قالَ رَسُولُ الله صلی الله علیه و آله و سلم: اَلا اُحَدِّثُکُم عَن اَقوامٍ لَیسُوا بِاَنبیاءَ وَ لا شُهَداءَ یَغبِطُهُم یَومَ القیامَهِ الأنبیاءُ وَ الشُّهَداء بِمَنازِلِهِم مِنَ اللهِ عَلی مِنابِرَ مِن نور؟ قِیلَ مَن هُم یا رَسُولَ اللهِ؟ قالَ: هُمُ الَّذینَ یُحَبِّبُونَ عِبادَ اللهِ اِلَی اللهِ وَ یُحَبِّبُونَ اللهَ اِلَی عِبَادِهِ قُلنَا: هَذَا حَبَّبُوا اللهَ اِلَی عِبَادِهِ فَکَیفَ یُحَبِّبُونَ عِبادَ اللهِ اِلَی اللهِ قالَ: یَأمُرونَهُم بِمَا یُحِبُّ اللهُ وَ یَنهَونَهُم عَمَّا یَکرَهُ اللهُ فَاِذا اَطَاعُوهُم اَحَبَّهُمُ اللهُ؛ پیامبر عزیز خدا فرمود: آیا برای شما از اقوامی بگویم که از پیامبران و یا شهیدان نیستند، اما در روز قیامت، پیامبران و شهیدان به منزلت آنان نزد خداوند-که بر منبرهایی از نورند- غبطه می خورند؟ گفته شد: ای رسول خدا! آنان چه کسانی اند؟ فرمود: آنان کسانی هستند که خدا را در نظر مردم و مردم را در نظر خداوند، محبوب می سازند.

گفتیم: این که خداوند را در نظر بندگان محبوب می سازند، روشن است؛ اما چگونه بندگان خدا را در نظر خداوند محبوب می کنند؟ فرمود: آنان را بدانچه خداوند دوست می دارد، فرمان می دهند و از آنچه او ناپسند می شمارد، نهی می کنند. وقتی مردم از آنان اطاعت کنند، خداوند ایشان را دوست خواهد داشت.»

مبلّغان/ شماره119

خاطراتی از دفاع مقدس *صبر فرمانده*

دم محرم بود و ما از این که نمی توانستیم برای امام خود عزاداری کنیم، به شدت ناراحت بودیم، زنده یاد ابوترابی پتویی به خود پیچیده بود و زیر پتو، آرام به سینه ی خود می زد. پرسیدم: آقا سید! این چه دردی را دوا می کند که در زیرِ پتو دستی به سینه بزنی؟ گفت: می خواهم یادم نرود که محرم است. آن روز من و سیزده تن از اُسرا را کتک زدند. بدن برخی از ما تا حدودی قوی بود؛ اما تن نحیف سید ابوترابی چگونه می توانست تحمل ضربات را بکند؟ البته او تحمل کرد و آهی هم نکشید؛ مبادا روحیه ی اُسرا تضعیف شود. خیلی برای ما سخت بود که شاهد تنبیه و شکنجه ی سید باشیم.

بعد از اتمام شکنجه، من به خاطر قدرت بدنی قادر به راه رفتن بودم؛ اما جسم ضعیف مرحوم ابوترابی نه؛ لذا سراغش رفته، ایشان را بغل کردم و کشان کشان داخل آسایشگاه بردم. آن موقع بود که احساس کردم امام حسین علیه السلام از دست این قوم هزار چهره چه کشیده است.