54

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى طَلْحَةَ وَ الزُّبَيْرِ، مَعَ عِمْرانَ بْنِ الْحُصَيْنِ الْخُزاعِىِّ. ذَكَرَهُ

كه عِمران بن حُصَين خُزاعى به جانب طلحه و زبير فرستاد. ابوجفعر اسكافى آن را

اَبُوجَعْفَر الاِْسْكافِىُّ فى كِتابِ الْمَقاماتِ فى مَناقِبِ اَميرِالْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ

در كتاب مقامات در مناقب اميرالمؤمنين عليه السّلام ذكر كرده است

ادامه »

53

وَ مِنْ عَهْد لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

عهدنامه مكتوب آن حضرت است

كَتَبَهُ لِلاَْشْتَرِ النَّخَعِىِّ رَحِمَهُ اللّهُ لَمّا وَلاّهُ عَلى مِصْرَ وَ اَعْمالِها.

براى مالك اشتر نَخَعى ـ رحمه اللّه ـ زمانى كه او را به امارت مصر و مناطق

تابعه آن انتخاب نمود

حينَ اضْطَرَبَ اَمْرُ اَميرِها مُحَمَّدِ بْنِ اَبى بَكْر.

و اين برنامه به وقتى بود كه كار حاكم مصر محمد بن ابوبكر در آشفتگى قرار داشت.

وَ هُوَ اَطْوَلُ عَهْد كَتَبَهُ وَ اَجْمَعُهُ لِلْمَحاسِنِ

اين عهدنامه طولانى ترين عهدنامه و از جهت دربرداشتن خوبيها جامع ترين آنهاست

ادامه »

52

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى اُمراءِ الْبِلادِ فى مَعْنَى الصَّلاةِ

به كارگزاران شهرها در رابطه با وضع نماز

اَمّا بَعْدُ، فَصَلُّوا بِالنّاسِ الظُّهْرَ حَتّى تَفىءَ الشَّمْسُ مِثْلَ مَرْبِضِ

اما بعد، نماز ظهر را با مردم بخوانيد تا وقتى كه خورشيد به اندازه

خوابگاه بزى از نصف النهار

الْغَنْزِ. وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَيْضاءُ حَيَّةٌ فى عُضْو مِنَ

به جانب مغرب برگردد. ونمازعصر را به جماعت بخوانيدآن گاه كه خورشيد

درپاره اى از روز سپيد وجلوه گر است

النَّهارِ حينَ يُسارُ فيها فَرْسَخانِ. وَ صَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حينَ يُفْطِرُ

و مى توان تا غروب كردنش به اندازه دو فرسخ راه پيمود. و نماز مغرب

را وقتى با مردم بخوانيد كه روزه دار

ادامه »

51

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى عُمّالِهِ عَلَى الْخَراجِ

بـه مـأمـوران ماليـات

مِنْ عَبْدِ اللّهِ عَلِىٍّ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اِلى اَصْحابِ الْخَراجِ:

از بنده خدا على امير مؤمنان ، به عاملان ماليات:

اَمَّا بَعْدُ، فَاِنَّ مَنْ لَمْ يَحْذَرْ ما هُوَ صائِرٌ اِلَيْهِ لَمْ يُقَدِّمْ لِنَفْسِهِ

اما بعد، هر كه از قيامتى كه به آن روى خواهد نهاد حذر نكند،

چيزى كه او را از بلاهاى آن روز

ادامه »

50

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى اُمَرائِهِ عَلَى الْجُيُوشِ

بـه اميـران سـپاهـش

مِنْ عَبْدِاللّهِ عَلِىِّ بْنِ اَبى طالِب اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اِلى اَصْحابِ الْمَسالِحِ:

از بنده خـدا على بن ابى طالب اميـرمـؤمنان ، به مـرزداران :

اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ حَقّاً عَلَى الْوالى اَنْ لايُغَيِّرَهُ عَلى رَعِيَّتِه فَضْلٌ نالَهُ،

اما بعد، شايسته حاكم است كه برترى رسيده به او، و نعمتى

كه به آن اختصاص يافته او را نسبت

ادامه »

49

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى مُعاوِيَةَ اَيْضاً

بـاز بـه معـاويـه

اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ الدُّنْيا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَيْرِها، وَ لَمْ يُصِبْ صاحِبُها مِنْها

اما بعد، دنيا آدمى را از ديگر امور بازمى دارد، دنيادار به چيزى از دنيا نمى رسد

شَيْئاً اِلاّ فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَيْها وَ لَهَجاً بِها، وَ لَنْ يَسْتَغْنِىَ صاحِبُها

جز آنكه درى از حرص و شيفتگى به آن به رويش باز مى گردد، دنيادار

به آنچه از دنيا

ادامه »

48

وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از نامه هاى آن حضرت است

اِلى مُعاوِيَةَ

بـه معـاويه

فَاِنَّ الْبَغْىَ وَ الزُّورَ يُوتِغانِ بِالْمَرْءِ فى دينِهِ وَ دُنْياهُ، وَ يُبْدِيانِ

ستم و بهتان انسان را در دين و دنيايش رسوا و انگشت نما مى كند،

و عيب و نقصش

خَلَلَهُ عِنْدَ مَنْ يَعيبُهُ. وَ قَدْ عَلِمْتَ اَنَّكَ غَيْرُ مُدرِك ما قُضِىَ فَواتُهُ.

را نزد عيبجويان آشكار مى نمايد. تومى دانى آنچه از دستت رفته به دست

نخواهى آورد (خون عثمان).

وَ قَدْ رامَ اَقْوامٌ اَمْراً بِغَيْرِ الْحَقِّ فَتَاَوَّلُوا عَلَى اللّهِ فَاَكْذَبَهُمْ.

اقوامى كارى را به ناحق قصد كردند و به تأويل حكم حق دست زدند، خداوند

هم آنان را تكذيب كرد.

فَاحْذَرْ يَوْماً يَغْتَبِطُ فيهِ مَنْ اَحْمَدَ عاقِبَةَ عَمَلِهِ، وَ يَنْدَمُ مَنْ اَمْكَنَ

پس برحذر باش از روزى كه مسرور مى گردد كسى كه عاقبت كارش را نيكو يافته،

و پشيمان شود آن كه

الشَّيْطانَ مِنْ قِيادِهِ فَلَمْ يُجاذِبْهُ. وَ قَدْ دَعَوْتَنا اِلى حُكْمِ الْقُرْآنِ

عنانش را به شيطان داده و به دفعش برنخاسته. تو ما را به حكم قرآن خواندى

وَ لَسْتَ مِنْ اَهْلِهِ، وَ لَسْنا اِيّاكَ اَجَبْنا وَلكِنّا اَجَبْنَا الْقُرْآنَ فى حُكْمِهِ.

در حالى كه اهل قرآن نيستى، و ما هم جواب تو را نداديم، بلكه حكم قرآن را پذيرفتيم.

وَالسَّلامُ.

والســـلام .

47

وَ مِنْ وَصِيَّة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از وصيت هاى آن حضرت است

لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلامُ، لَمّا ضَرَبَهُ ابْنُ مُلْجَم لَعَنَهُ اللّهُ

به حسن و حسين عليهماالسّلام وقتى كه ابن ملجم لعنة اللّه عليه به او ضربت زد

اُوصيكُما بِتَقْوَى اللّهِ، وَ اَنْ لاتَبْغِيَا الدُّنْيا وَ اِنْ بَغَتْكُما،

شما را به تقواى الهى سفارش مى نمايم، و اينكه دنيا را مجوييد گرچه

دنيا شما را بجويد،

ادامه »

سيرة عملي بزرگان در ارتباط و انس با امام زمان (عج)

مرحوم مقدس اردبيلي(ره): سيد مير علّام تفرشي از شاگردان ايشان مي گويد: شبي در تاريكي استادم را ديدم كه به سمت حرم اميرمؤمنان (ع) آمدند در به روي ايشان باز شد، داخل رفتند و صداي مكالمه‎اي را مي شنيدم. بعد دوباره در باز شد بيرون آمدند و به سمت مسجد كوفه رفتند. من نيز ايشان را دنبال كردم.در آنجا نيز وارد محراب اميرالمومنين(ع) شدند و من صداي مكالمة مبهمي را شنيدم. در برگشت به سمت نجف ايشان متوجه من شدند. من ايشان را به اميرمؤمنان(ع) قسم دادم كه قضية امشب چه بود. ايشان بعد از اينكه از من قول گرفت: اين قضيه را تا آخر عمرشان براي كسي نگويم، فرمودند: بعضي مسائل مشكل برايم پيش آمده بود كه در حّل آنها متحيّر بودم. از اين رو متوسّل به امير مؤمنان شدم، ايشان مرا به فرزندشان حضرت مهدي (ع) كه امام زمان ماست ارجاع دادند و فرمودند: ايشان در مسجد كوفه‎اند. به آنجا آمدم سؤالهارا جواب گرفتم و اكنون به نجف بر مي گردم.[1]

ادامه »

سيرة عملي بزرگان در ارتباط و انس با امام زمان (عج)

علّامه سيد مهدي بحرالعلوم(ره): اين بزرگوار يكي از مشتاقان و ارادتمندان حقيقي حضرت ولي عصر(ع) بوده‎اند، كه پيوسته متوسّل به آن حضرت مي شدند. ايشان در زمان تحصيل با ميرزاي قمي (ره) همدرس بودند و مرحوم ميرزا مي گويد: چون استعدادش زياد نبود من غالباً درسهارا براي ايشان تقرير مي كردم. بعد از اينكه من به ايران آمدم و چندسالي گذشت بار ديگر به زيارت عتبات عاليات موفّق شدم. در اين زمان سيد بحرالعلوم اشتهار علمي زيادي پيدا كرده بود و وقتي با ايشان ملاقات كردم، ايشان را درياي موّاجي از علم ديدم. وقتي سّر قضيه را از ايشان جويا شدم، در خلوت اينگونه برايم تعريف كردند: «شبي به مسجد كوفه رفته بودم،ديدم آقايم حضرت ولي عصر (ع) مشغول عبادت است ايستادم و سلام كردم. جوابم را مرحمت فرمودند و دستور دادند پيش بروم. من كمي جلو رفتم ولي ادب كردم و جلو تر نرفتم. فرمودند: جلوتر بيا، پس چند قدمي جلوتر رفتم باز هم فرمودند: جلوتر بيا. ومن نزديك شدم تا آنكه او آغوش مهر گشود و مرا در بغل گرفت و به سينة مباركش چسبانيد. در آن هنگام آنچه را خداوند متعال مي خواست كه به قلب و سينة من سرازير شود، سرازير شد.»[1]

ادامه »