از همه شیعیان امیرالمؤمنین علیه السلام می خواهم در راستای احیای شعائر فاطمیه، هر کس با هر امکانات و استعدادی که در اختیار دارد دوستان و آشنایان و حتی آنهایی که در دهاتها و آیادی ها و شهرهای دوردست هم هستند را به احیای عزای فاطمیه دعوت کنند و ندای مظلومیت آل الله را به جهانیان برسانند.

یادمان نرود، اگر پول ندارید از زبانتان در راه احیای شعائر فاطمیه خرج کنید، اگر این طور نمی توانید از آبرویتان مایه بگذارید و اگر این هم مقدور نبود از واسطه ها و آشنایانتان کمک بگیرید تا ان شاءالله این شعائر مقدسه ی فاطمیه، بهتر، بیشتر، گسترده تر، عمیق تر، مؤثرتر، زیباتر و جهانی تر شود.

اشکال: این قابل انکار نیست که نوشیدن شراب به مقدار کم، انسان را دچار مشکل نمی کند و انواع مرض هایی که در اثر نوشیدن شراب زیاد به وجود می آورد را در پی نخواهد داشت. از طرفی دیگر، فوایدی مانند فراموشی از درد و رنج های روزمرّه زندگی را به وجود می آورد. چرا اسلام با نوشیدنِ کمی از شراب که ضرری ندارد و فایده هم دارد مخالفت کرده است؟

جواب: چون انسان کمال طلب است، بر اساس کمال خواهی اش به تدریج بر خواسته خود می افزاید. لذا اسلام مقدار اندک آن را نیز ممنوع کرده است و به عنوان یک قانون قطعی و دقیق، آن را برای تمام افراد چه با اراده و چه کم اراده، به اجرا گذاشته است و چون این ویژگی یعنی کمال طلبی، در دیگر ابعاد و زمینه ها جاری است، دیگر قوانین و  مقررات و دستورالعمل های صادره از طرف قانون گذارِ هستی، بر اساس همین نکته شکل گرفته و آن جا که ممکن است زیاده طلبی باعث حریم شکنی شود و به تدریج انسان در وادی هولناک و در معرض خطرات جانی و روحی قرار گیرد، اسلام با جدّیت و قاطعیت آن را نهی کرده است. به همین خاطر است که در روایتی آمده است: ما اَسکَرَ کَثیرُهُ فَقَلیلُهُ حَرامٌ؛ یعنی آن چه که مقدار زیادش باعث مستی شود، مقدار کمش هم حرام است.

شما نوکر امام زمان هستید و وظیفه شما اخلاص در کارها و درس خواندن است. تقوای الهی را پیشه خود سازید و از هر نوع گناه دوری کنید؛ چون سعادت در تقواست و هر چه هست در تقواست. شما طلاب باید در رعایت چند چیز بسیار اهتمام داشته باشید:

اول این که خوب بخورید تا بدن تان سالم باشد و عقل سالم در بدن سالم است.

دوم؛ به مقدار حاجت بخوابید که آدم بی خواب مطالعه اش هم فایده ندارد.

سوم؛ وقت تان را هیچ وقت تلف نکنید.

چهارم؛ معصیت انجام ندهید.

خداوند هم از آن طرف به انسان باتقوا چند قول داده است. فرمود: من یتّق الله یجعل له مخرجا؛ طلاق/2؛ إن تتقوا الله یجعل لکم فرقانا؛ انفال/29؛

ما تقوا داشته باشیم، خیلی چیزها به آدم می دهند. دستگاه خدا بخیل نیست. نماز شب هم به شما می دهند، حال دعای کمیل خواندن به شما می دهند. باید توجه داشت که همه چیز در ترک گناه است. خدایا ما را به تقوا وادار!

هر چه که به عنوان وظیفه بر ما لازم است آن را انجام بدهیم، هوای نفسی نباشد. و اگر در کارها اخلاص داشته باشیم و با تمام وجود برای خدا کار کنیم، در وجودمان و زندگی مان نور و برکت پیدا می شود. لذا هر چه درجه تقوا بالاتر باشد، تشخیص و فرقان، بهتر و عالی تر است.

وقتی امام حسین علیه السلام به طرف کربلا حرکت می فرمود، عقلای قوم که خودشان را سیاستمدار هم می دانستند، می آمدند و از روی دلسوزی آقا را از رفتن منع می کردند؛ مثل عبدالله بن جعفر، محمد بن حنفیه و دیگران. آن بزرگان می گفتند، آقا این جا باش طواف کن، نماز بخوان، عبادت کن! امام حسین علیه السلام فرمودند: عبادت امروز من این است که در اختیار خدا باشم.

این گونه جواب دادن تنها در شأن معصومین علیهم السلام است؛ چرا که از تقوای بسیار عالیه ای برخوردارند.

آدم گاهی خیال می کند که خیلی آدم خوبی است. گاهی خیال می کند که چون نماز شب می خواند، از خوبان است. شخصی می گوید با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در شهر کوفه راه می رفتیم که شنیدیم شخصی با صدای بلند قرآن می خواند و طوری قرآن می خواند که مرا تکان داد. حضرت امیر علیه السلام فرمود: صاحب این صدا اهل جهنم است. بعدها همان شخص در برابر حضرت علی علیه السلام شمشیر کشید و در جنگ نهروان کُشته شد. خلاصه، خیلی مشکل است. انسان باید همیشه خودش را در پناه خدا قرار دهد و گرنه معلوم نیست عاقبتش چه می شود و این نفس انسانی، آدم را به کجا می برد. می بینی یک مقامی پیدا کرده، به پدرش اعتنا نمی کند! یک مقدار پول به دستش رسید، دیگر صله ارحام یادش رفت، دیگر خودش را بزرگ می بیند!

خدایا! ما را به نواقص روح مان، به نواقص ایمان و اعمال مان آگاه بساز و سپس ما را به اصلاح خودمان موفق بدار.

صبر و حوصله: فاطمه سلام الله علیها در یاد دادن مسائل دین به دیگران از حوصله و پشتکار فراوانی برخوردار بود. روزی زنی نزد او آمد و گفت: پادری پیر دارم که در مورد نماز خود اشتباهی کرده و مرا فرستاده تا از شما مسئله ای را بپرسم. حضرت زهرا سلام الله علیها سؤال او را پاسخ فرمود، زن برای بار دوم و سوم مسئله ای پرسید و پاسخ شنید این کار تا ده بار تکرار شد و هر بار آن بانوی بزرگوار، سؤال وی را پاسخ فرمود. زن از رفت و آمدهای پی در پی شرمگین شد و گفت: دیگر شما را به زحمت نمی اندازم. فاطمه سلام الله علیها فرمود: باز هم بیا و سؤالهایت را بپرس، تو هر قدر سؤال کنی من ناراحت نمی شوم. زیرا از پدرم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنیدم که فرمود: روز قیامت علمای پیرو ما محشور می شوند و به آنها به اندازه دانش شان خلعت های گرانبها عطا می گردد و اندازه پاداش به نسبت میزان تلاش است که برای ارشاد و هدایت بندگان خدا نموده اند.(کفاش، حمیدرضا، 75 درس زندگی از سیره عملی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، ص29)

محبّت به فرزند: دانشمندان علوم تربیتی می گویند: کودکان در تمام دوران کودکی به محبت و اظهار علاقه نیازمندند. کودک می خواهد پدر و مادر، او را دوست داشته باشند و نسبت به او اظهار علاقه کنند. کودک چندان توجهی به لباس، خوراک و محل زندگی ندارد اما به این موضوع توجه دارد که آیا او را دوست دارند یا نه؟

درس محبت در خانه حضرت زهرا سلام الله علیها به طور کامل ارائه می شد و آن حضرت که خود از سرچشمه محبت و عطوفت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم سیراب شده و قلبش کانون محبت به همسر و فرزندانش بود در این جهت نیز وظیفه مادری خود را به بهترین شکل انجام می داد. سلمان فارسی می گوید: روزی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را دیدم، که مشغول آسیاب کردن غله است. فرزندش حسین علیه السلام به گریه افتاد و بی تابی می کرد. عرض کردم: برای کمک به شما، غله را آسیاب کنم یا بچه را آرام نمایم؟ حضرت فرمود: من به آرام کردن فرزند اولی هستم. شما آسیاب را بچرخانید.(حسینی شاهرودی، سیدمحمد، الگوهای رفتاری حضرت زهرا سلام الله علیها تربیت فرزند، ص48)

دعا برای دیگران: فاطمه علیهاالسلام چگونه سخن گفتن با خدا و دعا کردن را به آیندگان آموخت. او در دعا نیز همه را بر خود مقدّم می داشت. امام حسن علیه السلام می فرماید: مادرم فاطمه علیهاالسلام را در شب جمعه ای دیدم که پیوسته در حال رکوع و سجود بود تا این که صبح دمید و شنیدم که مردان و زنان با ایمان را نام می بُرد و بسیار برای آنان دعا می کرد؛ اما ندیدم حتّی یک بار برای خود دعا کند. از روی تعجّب گفتم: مادر! چرا برای خودت دعا نمی کنی و از خدا چیزی نمی خواهی؛ همان گونه که برای دیگران دعا می کنی؟ ما درم در پاسخ فرمود: «یا بُنَیَّ! اَلجار ثُمّ الدّار؛ فرزندم! اوّل همسایه سپس اهل خانه.(بحارالانوار، ج43، ص93)

محبت به پدر: پس از ازدواج که طبعاً فاصله ای بین او و پدر افتاد، تحمل جدایی بر او گران بود. علی و فاطمه علیهماالسلام در خانه ای زندگی می کردند که کمی از خانه پیامبر دور بود این دوری برای فاطمه علیهاالسلام و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دشوار بود. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم روزی به او فرمود قصد دارم تو را به نزدیک خودم منتقل سازم. سپس با حارثه بن نعمان مذاکره کرد و فاطمه علیهاالسلام را به خانه او که نزدیک خانه پیامبر بود منتقل ساخت.(طبقات ابن سعد، ج8، ص14)

ادب حضرت زهرا سلام الله علیها: برخورد زهرا علیهاالسلام به گونه ای بود که همه کس در همان نگاه اول، مجذوب ادب او می شد. حُسن برخورد و دقت در معاشرت او از همان ابتدا آن چنان محسوس بود که همه به آن اذعان داشتند. این ادب، محصول تربیت خداست، که خدا خود به تربیت اینان پرداخته است. امّ سلمه همسر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می گوید: پس از ازدواج با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم من عهده دار امور دخترش فاطمه علیهاالسلام شدم، اما به خدا قسم او باادب تر و آگاه تر از من به همه مسایل بود.(بحارالانوار، ج43، ص10)

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از نگاه اندیشمندان غربی

تولستوی(فیلسوف و نویسنده معروف روسی): شخص شخیص پیامبر اسلام سزاوار همه گونه احترام و اکرام می باشد. شریعت پیغمبر اسلام به علت توافق آن با عقل و حکمت در آینده عالمگیر خواهد شد.

کارل ماکس(فیلسوف، جامعه شناس و اقتصاددان آلمانی): محمد مردی بود که از میان مردمی بت پرست با اراده آهنین برخاست و آنان را به یگانه پرستی دعوت کرد و در دلهای ایشان جاودانی روح و روان را بکاشت. بنابراین او را نه تنها باید در ردیف مردان بزرگ و برجسته تاریخ شمرد بلکه سزاوار است که به پیامبری او اعتراف کنیم و از دل و جان بگوییم که او پیامبر خدا بوده است.

فرانسوا ولتر(فیلسوف و نویسنده فرانسوی): حضرت محمد بی گمان مردی بسیار بزرگ بود. وی جهانگشایی توانا، قانونگذاری خردمند، سلطانی دادگر و پیامبری پرهیزگار بود. او بزرگترین نقشی را که ممکن بود در مقابل چشمان مردم عادی ایفا کند در روی زمین ایفا کرد.

پیر سیمون لاپلاس(منجم و ریاضیدان معروف فرانسوی): اگر چه ما به ادیان آسمانی عقیده نداریم ولی آئین محمد و تعالیم او دو نمونه اجتماعی برای زندگی بشریت است؛ بنابراین اعتراف می کنیم که ظهور دین او و احکام خردمندانه اش بزرگ و با ارزش می باشد و به همین جهت از پذیرش تعالیم محمّد بی نیاز نیستیم.

کارن آرمسترانگ(نویسنده و پژوهشگر انگلیسی): بیشتر همّ پیامبر صرف جلوگیری از برخوردهای وحشیانه گردید؛ زیرا لغت اسلام که به معنای تسلیم بودن در برابر خداوند است، از ریشه اسلام به معنای صلح گرفته شده است. حضرت محمد مرد جهاد بود، ولی یک صلح طلب واقعی هم بود؛ زیرا جان و اعتقاد نزدیک ترین یاران خود را در جریان صلح با مکه به گرو گذاشت تا این اتحاد بدون خونریزی به انجام رسد. او به جای خونریزی و قتل عام، در فکر مذاکره و صلح بود. آگاهی از داستان واقعی زندگی محمد در این مقطع خطرناک تاریخ بشری، لازم است و نباید اجازه داد که متعصّبین خیره سر با تحریف زندگی پیامبر به نفع خود از آن استفاده کنند. انسان غربی معاصر از داستان زندگی آن حضرت، مسائل بسیار مهم تری را برای هدایت خود در این دنیای متغیر باید بیاموزد.

جرج برنارد شاو(نویسنده معروف ایرلندی): او را باید منجی بشریت خواند. باور دارم که اگر مردی مثل او حاکمی در عصر جدید می شد، برای حل مشکلاتش از صلح و دوستی استفاده می کرد، او عالی ترین مردی بود که روی زمین پا گذاشته است، او به دین دعوت کرد، یک تمدن را پایه گذاری کرد، ملتی را بنا نهاد، اخلاق را نهادینه کرد، اجتماعی زنده و قدرتمند ایجاد کرد تا آموزش های او را به صحنه ی عمل آورند و دنیای تفکر و رفتار انسانی را برای همیشه و به طور کامل منقلب کرد. نام او محمد است. در سال 570 بعد از میلاد، در عربستان چشم به جهان گشود. او مردم را از جنگ و نزاع های قبیله ای رهانید و به اتحاد و همبستگی ملی رسانید. او در این مدت، مردم را از هرزگی و مستی به اعتدال و پرهیزکاری، از بی قانونی به زندگی نظام مند، و از تباهی به بالاترین معیارهای تعالی اخلاقی هدایت کرد. تاریخ بشری چنین دگرگونی کامل را از جانب یک شخص یا در مکان دیگر قبل از پیامبر یا پس از او نشناخته است.

ویل دورانت(نویسنده و تاریخ نگار مشهور آمریکایی): اگر به میزان اثر این مرد بزرگ در مردم بسنجیم باید بگوییم که محمد از بزرگترین بزرگان تاریخ انسانی است. وی در صدد بود سطح معلومات و اخلاق قومی را که از فرط گرمای هوا و خشکی صحرا به تاریکی توحش افتاده بودند اوج دهد، در این زمینه توفیقی یافت که از توفیقات تمام مصلحان جهان بیشتر بود. کمتر کسی را جز او می توان یافت که همه آرزوهای خود را در راه دین انجام داده باشد، زیرا به دین اعتقاد داشت. محمد از قبایل بت پرست و پراکنده در صحرا امتی واحد به وجود آورد. برتر و بالاتر از دین یهود و دین مسیح.

گوته(شاعر بزرگ آلمانی): به قدری تحت تأثیر شخصیت والای پیامبر اکرم قرار گرفت که شعری مستقل را به آن پیغمبر اختصاص داده و قسمت های مختلف زندگی آن حضرت را به صورت اشعار بیان کرده است:

بنگر بدان چشمه، همان که از کوهساران می جوشد، چه با طراوت و شاد، می تراود به سان چشمان ستارگان آن گاه که می درخشند.

در مورد واقعه غدیر نیز می گوید:… و با ورودی پیشوا گونه و راهبر، همه چشمه ها را که برادر اویند، با خویش همراه می سازد…

پاسخ به شبهات اینترنتی/هادی کردان

سه نکته آموزنده!!

از عالم عارف و استاد عالی قدر اخلاق اسلامی، حضرت آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(ره) نقل شده است:

مرا در ایام تحصیلم در نجف اشرف، شیخی بود که در تربیت، مرجع طلاب متقی زمان خود بود و آن چه را از اعمال بدنی که مؤثر به حال سالک الی الله است، تجربه کرده بود.

او در این باره سه امر را بیان کرد:

1. آن که در هر روز و شبی یک سجده طولانی کند و در آن بسیار بگوید:«لا الهَ الا اَنتَ سُبحانَکَ اِنّی کُنتُ مِنَ الظالمین»؛ و در آن قصد کند که«روح من در زندان طبیعت، اسیر و مقید به این قیود است و پروردگار من پاک تر از این است که به من ستم کند و من هستم که به خود ستم کرده ام و آن را در این مهلکه ها انداخته ام»؛

و او یاران خود را به این سجده توصیه می کرد و هر کس به آن عمل می کرد، تأثیر آن را در حالات خود می فهمید و هر چه طول سجود فردی بیشتر بود، تأثیر بیشتری نیز نصیب ساجد می شد.

2. انگشتری عقیق یا فبروزه به دست کردن؛ زیرا در حدیث آمده است که خداوند تعالی می فرماید:«من از بنده ای که دست به دعا بردارد و در دستش انگشتری فیروزه باشد، شرم دارم که دست او را رد کنم و محروم دارم.»

3. صدقه دادن قبل از دعا است؛ چنان که روایت شده است که«اِستَنزِلوا الرِّزقَ بِالصَّدَقَه؛ یعنی روزی را به وسیله ی صدقه به سوی خود فرود آرید.»

منبع: کتاب المراقبات

منازل تهذیب نفس در کلام آیت الله العظمی مظاهری(دام ظله)

1. توجه با تصمیم جدی، از انحرافات و گناهان به راه مستقیم و تقوا آمدن.

2. اهمیت به همه واجبات مخصوصاً نماز.

3.اهمیت به مستحبات، به اندازه ای که ضرر به کارش نباشد. در میان مستحبات نماز شب، تلاوت قرآن، دعا و توسل به اهل بیت علیهم السلام مخصوصاً زیارت جامعه و عاشورا و از همه مهم تر خدمت به شیعه، از اهمیت خاصی برخوردار است.

4. اجتناب از گناه، مخصوصاً حق الناس، نطیر مال دیگران، غیبت، تهمت، شایعه پراکنی، نمامی و…؛ این امر چهارم از اهمّ امور است و باید مواظبت از آن داشته باشد.

5. اهمیت دادن به عهد؛ و به اندازه قدرت کوشا باشد.

6. اهمیت دادن به جنبه جسمانی؛ به این معنا: خواب به اندازه، خوردن به اندازه، استراحت به اندازه، تفریح به اندازه.

7. فرو نرفتن در مشتهیات نفس؛ به این معنا که پُرخوری، پُرخوابی، تنبلی و… نداشته باشد.

8. انتخاب رفیق خوب و اجتناب جدّاً از رفیق نامناسب؛ مخصوصاً استاد و هم مباحثه و هم حجره و هم سفر و…

9. مواظبت کامل از زبان، چشم، گوش بلکه از دل؛ بی فایده نگوید، نشنود، نبیند، بلکه فکر نکند؛ و این امر گر چه خیلی مشکل، ولی بسیار مفید است.

10. اخلاص در همه گفتارها و کردارها؛ اگر بتواند به همه گفتارها و کردارها رنگ خلوص دهد، کار بزرگی انجام داده است و باید از خداوند متعال در ظل توجهات امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف بخواهد که ذره ای از این نعمت بزرگ را عنایت فرماید.

توصیه هایی از آیت الله شیخ حسنعلی نخودکی(ره)

… در میان تمام مطالب دو مطلب را اهتمام نمایند که اصل و مبنای عمل حقیر همین دو است. اول، حلیت غذا؛ که تا می تواند دقت نماید، اما نه آن قدر که از کار بیفتد! بلکه به قدر مقدور.

دوم، حضور قلب است در نماز و اهتمام به نماز اول وقت؛ که«الصلوه عمود الدین… ان قبلت قبل ما سواها» نماز ستون دین است… اگر پذیرفته شود، سایر اعمال نیز پذیرفته می شود.

بین الطلوعین را به چهار قسمت کنید:«یکی اذکار و تسبیح، دیگر ادعیه، سوم قرائت قرآن، و بالأخره فکری در اعمال گذشته» اگر موفق به طاعت بوده اید، شکر کنید؛ و اگر خدای ناکرده ابتلا به معصیتی یافته اید، استغفار کنید.

دیگر آن که هر روز صدقه دهید، ولو به وجه مختصر.

شب ها قدری در بی اعتباری دنیا و انقلاب آن فکر نمایید و ملاحظه کنید که دنیا با اهل دنیا چگونه سلوک می کند.

می گویند: انسان سه نوع خورش دارد، همان طور رفقای انسان نیز باید سه نوع باشند: یک نوع به منزله غذای هر روزه است، نوع دیگر دوا که سالی یک بار لازم است؛ و نوع سوم، حکم سم دارد که باید از آن اجتناب کرد.

منبع: نامه های عرفانی

حالا اگر چند تار مو پیدا شد چه اثر سوئی دارد؟!!

چرا اسلام برای حجاب حدّی معین کرده است؟ حال اگر چند تار مو هم پیدا شود، مگر قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ چه اثر سوئی ممکن است داشته باشد؟

اولاً: مطالعه متون اسلامی قرآن و احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیهم السلام و گفت و گوهای اصحاب و یاران آن ها نشان می دهد که همواره بحث از فلسفه احکام در میان آن ها رایج بوده و باید هم چنین باشد، زیرا روش قرآن را یک روش استدلالی و منطقی آزاد می دیدند و به خود حق می دادند که در مباحث مربوط به احکام نیز از این روش استفاده کرده و سؤال از فلسفه حکم کنند. اگر تصور کنیم روش قرآن تنها استدلال در اصول دین و مسائل عقیدتی است، نه فروع دین و مسائل علمی، اشتباه کرده ایم، زیرا می بینیم قرآن مثلاً پس از تشریع روزه ماه مبارک رمضان می گوید: لعلکم تتقون؛ شاید تقوا پیشه کنید. به این ترتیب فلسفه آن را پرهیز از گناه ذکر می کند. در مورد تحریم غنا و شراب می گوید: (شیطان می خواهد به وسیله شراب و قمار میان تان دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و از نماز بازدارد). در احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیهم السلام موارد بسیار دیده می شود که پیشوایان دینی به ذکر اسرار و فلسفه احکام پرداخته اند، بنابراین هنگامی که می بینیم قرآن مجید و پیشوایان اسلام در موارد زیادی به بیان فلسفه و اسرار احکام می پردازند، دلیل آن است که چنین حقی را به ما داده اند که در این باره به بحث بپردازیم. در غیر این صورت می بایست مردم را صریحاً از بررسی و دقت در این قسمت ممنوع سازند.

تا این جا نتیجه می گیریم طرز برداشت اسلام از مسائل دینی، گشودن باب استدلال در همه آن ها است، ولی از جهتی می دانیم معلومات ما هر قدر با گذشت زمان پیش برود، باز محدود است. ما همه چیز را نمی دانیم اما این را می دانیم که احکام و دستورات آسمانی از علم بی پایان خداوند سرچشمه می گیرد.

به قول استاد قرائتی اگر شما نقشه ای برای رسیدن به گنجی داشته باشید فرضاً باید 4 متر به طرف راست 5 متر به بالا بروید و بعد زمین را بکَنید اگر به جای 4 متر 6 متر بروید به گنج مورد نظر نخواهید رسید در این موارد هم اگر دقیقاً به حدود الهی مقیّد نباشیم به نتیجه مطلوب نمی رسیم.

ثانیاً: شاید عمداً بیرون گذاشتن دو سه تار مو ظاهراً کوچک باشد ولی هیچ گناهی را اگر چه از کبائر شمرده نشده باشد، نباید کوچک دانست، زیرا هر کاری را که خدا حرام یا واجب کرده، تخلف از آن، موجب ناراضی شدن خدا از ما می شود و چیزی که خدا را از ما ناراضی کند و ما را مستحق عذاب او کند، هرگز کم و کوچک نیست.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: چیزی که روز قیامت ضرر برساند، کوچک نیست.(وسائل الشیعه ج15 ص312)

و چه ضرری بالاتر از غضب خدا، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: خداوند، غضبش را در بین گناهان مخفی کرده، پس هیچ گناهی را کم و کوچک نشمارید زیرا نمی دانید غضب خدا در کدام است.(وسائل الشیعه ج15 ص313)

پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلم به ابوذر فرمودند: ای ابوذر، به کوچکی گناه نگاه نکن، بلکه به بزرگی و عظمت خداوندی نگاه کن که با گناه، از فرمانش سرپیچی می کنی.

ای ابوذر، روح انسان با گناه، خیلی زود خراب و منقلب می شود.

ای ابوذر، ممکن است انسان کار خوبی انجام دهد و دل به آن خوش دارد ولی گناهان کوچکی را هم مرتکب شده باشد که اصلاً آن ها به حساب نیاورده باشد و روز قیامت، خدا را از خودش به خاطر آن گناهان، ناراضی و غضبناک ببیند. پس باید هر گناهی را خطرناک دانست.(مستدرک الوسائل، ج11، ص349)

باید توجه داشت که شیطان ملعون برای این که بتواند راحت تر ما را به گناه آلوده کند، به ما تلقین می کند که این( که) گناهِ مهمی نیست. وجود مقدس امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرماید: بدترین گناهان، گناهی است که گنهکار، آن را کوچک بشمارد.(وسائل الشیعه، ج15، ص312)

برای روشن شدن موضوع، به این مثال توجه کنید: اگر کسی سنگی به سوی ما پرتاب کند، ولی بعداً پشیمان شده و عذرخواهی کند، ممکن است او را ببخشیم، ولی اگر سنگ ریزه ای به ما بزند، و در مقابل اعتراض بگوید: این که چیزی نیست، بی خیالش. او را نمی بخشیم، زیرا این کار، از روح استکباری او پرده برمی دارد و بیانگر آن است که او گناهش را کوچک می شمرد.

این فکر که، این گناه کوچک را می کنم، بعد، توبه می کنم از فریب های ظریف شیطان است. زیرا گناه نوشته می شود و اثر بد خود را می گذارد و از کجا معلوم که موفق به توبه بشویم. امام باقر علیه السلام فرمودند: از گناهان کوچک بپرهیزید که خداوند، شاهد و ناظر است و ملائک مأمور می نویسند. بعضی می گویند گناه می کنیم بعد توبه می کنیم(از کجا می دانید که موفق به توبه واقعی می شوید یا نه).(کافی، ج2، ص270)

سپس حضرت آیه قرآن را متذکر می شوند که می فرماید: إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُول: وَ نَکتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُم وَ کُلَّ شَیءٍ أحصَیناهُ فِی إِمامٍ مُبیینٍ؛ و می نویسیم آن چه را کردند و همه نزد ما محفوظ است.(سوره یس آیه12)

همچنین امام صادق علیه السلام فرمودند: از گناهان کوچک هم بپرهیزید زیرا آمرزیده نمی شود. سؤال شد که گناهان کوچکی که آمرزیده نمی شوند چیست؟ فرمودند: این که گناه کند و بگوید: این که گناه مهمی نیست. خوشا به حالم اگر گناهم فقط این باشد.(کافی، ج2، ص287)

جزوه شمیم عطر خوشبختی، حسن اسلامی

نقش فاطمه سلام الله علیها در دفاع از حریم ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام

در قرآن کریم آمده: یا أَیُّهاالَّذینَ آمَنوا أَطیعُوا اللهَ وَ أَطیعُوا الرَّسولَ وَ أُولِی الأَمرِ مِنکُم.(نساء/59) ای کسانی که ایمان آورده اید خدا را اطاعت کنید و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولوالامر را…. هم چنین در آیه دیگر چنین آمده: إِنَّما وَلیُّکُمُ الله وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُو الَّذینَ یُقیمونَ الصَّلاهَ وَ یُؤتونَ الزَّکاهَ وَ هُم راکِعُون.(مائده/55) سرپرست و ولی شما تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده اند و همانا که نماز را برپا می دارند و در حال رکوع زکات می دهند. آیات فوق دلالت بر ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السلام دارد. حضرت زهرا سلام الله علیها که مفسر قرآن و عمل کننده به دستورات آن است، بر اساس وظیفه الهی به دفاع از امام زمان خویش امام علی علیه السلام که هم شوهرش بود و هم ولی خدا و حجت الهی، به نحو احسن پرداخت. از جمله هنگامی که دار و دسته حکومتیان به رهبری عمر لحظه ای دست از مزاحمت بر نمی داشتند و برای بیعت گرفتن از علی علیه السلام هر روز فشار را بیشتر می کردند، خانه فاطمه سلام الله علیها را مورد تاخت و تاز قرار می دادند و برای دستگیری علی علیه السلام نقشه ای تازه می کشیدند. کلیه هواداران علی علیه السلام را تحت فشار اختناق آمیز پراکنده کردند، اما تنها کسی که تا آخرین لحظات از علی علیه السلام دفاع کرد، فاطمه سلام الله علیها بود. فاطمه سلام الله علیها از هر فرصتی برای خلع سلاح خصم استفاده می کرد، گاهی مردم را به یاد واقعه غدیر می انداخت و می فرمود:«آیا قول رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در روز غدیر را فراموش کرده اید که فرمود: هر کس من مولای او هستم علی مولای اوست؟ یا گفتار او را که فرمود: ای علی نسبت به تو به من مانند نسبت هارون به موسی است؟»

هنگامی که علی علیه السلام را به اجبار پیش ابوبکر آوردند، عمر گفت: تا بیعت نکنی رهایت نمی کنیم. وی در پاسخ آنان گفت: اگر بیعت نکنم چه می شود؟ به او گفتند: در این صورت، به خداوندی که جز او خدایی نیست؛ گردنت را خواهیم زد. او گفت در این صورت، بنده خدا و برادر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را کُشته اید. فاطمه سلام الله علیها با همان حال زار و نزار و دردمند به مسجد رفت و فریاد کشید دست از شوهرم علی علیه السلام بردارید من ستم به او را نمی توانم تحمل کنم. به خدا قسم اگر رهایش نکنید به مزار پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم روم، گیسو پریشان کنم و همه تان را نفرین نمایم.

فصلنامه قرآنی کوثر/ شماره46