زهد و ساده زيستي
زهد و ساده زيستي در معارف دين: زهد يكي از فضائل اخلاقي است كه موردتشويق و ترغيب آيات قرآن و روايات اهل بيت(ع) است. چنانچه ملا احمد نراقي در معراج السعادة ذكر مي كند: ضدّ محبت دنيا و مال را زهد گويند و آن عبارت است از دل برداشتن از دنيا و آستين فشاندن بر آن و اكتفاء كردن به قدر ضرورت از براي حفظ بدن»[1] كه تجلي عمليِ آن در زندگي ساده زيستي و قناعت خواهد بود. انسانهاي زاهد اگرچه خود مي توانند با استفادهي از نعمتهاي پروردگار زندگي بهتري را براي خويش فراهم سازند، اما از آنجاكه دلبستگي به زحارف دنيوي ندارند ديگران را بر خود مقدم نموده و خود به اندكي از مال دنيا اكتفاء مي كنند.«وَ يُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ»[2]
پيامبر اسلام (ص) در توصيف زاهدان مي فرمايد: زاهد دوست دارد آنچه را كه خدا دوست دارد و دشمن دارد آنچه را او دشمن دارد، از حلال دنيا اجتناب كرده، به حداقل اكتفاء مي كند و به حرام آن اعتنائي ندارد.»[3]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1] . معراج السعادةـ ص275 ـ ملا احمد نراقي (ره) ـ تهران / انتشارات دهقان( بي تا).
[2] . حشر / 9.
[3] . معاني الاخبار ـ ص 268 ـ دو جلد در يك مجلّد ـ شيخ صدوق (ره) منشورات مكتبه المفيد، ايران ، قم (بي تا).