راه رسیدن به خدا سخت نیست، این ماییم که با غرق شدن در دنیا و مافیهایش، آن را سخت کرده ایم.

هستند برخی بندگان خدا که لهو و لعب کودکانه ی دنیا و غوغای خاکیان بر سر آن را به فراموشی سپردند و در زمره ی«مِمَّن نادَیتَهُ فَأجابَکَ» درآمدند. اینان گنجینه های زمین اند در زمان غیبت حجت خدا. باید پای درسشان زانو زد و راه جست از میان دانسته ها و کلامشان، وقتی زبان به بیان حقایقی می گشایند که من و تو با غفلت و بی خبری و در پی دنیا بودن، آن ها را ندیده ایم.

باید از گفتار و رفتارشان درس بگیریم تا درهای سیر و سلوک به رویمان گشوده شود. اینان، همچون گلستانی اند که در آن هر گلی رنگ و بوی ویژه ای دارد و جلوه ی خاصی از خدا را به نمایش می گذارد…

آیت الله العظمی بهجت(ره) یکی از این رهنمایان راه یافته و استادان کارآزموده است که باید به واکاوی واژه واژه از گفته های حکیمانه ی او پرداخت. او می فرماید:

اینکه حضرت زهرا علیهاالسلام بعد از آن همه مظلومیت، در حال احتضار وصیت نمود که شبانه دفن گردد، کار عجیبی بود که نظیر کار پیغمبران علیهم السلام است؛ زیرا کار کسی که نزاع کند و مغلوب شود و کشته و شهیده گردد و علیه او قضاوت بشود و آن همه بلاها را ببیند، و با این حال راهی را پیدا کند که خود را مثل غالب جلوه دهد و غالب بودن خود را به دیگران نشان دهد، به کار پیغمبران و اعجاز شباهت دارد، راهی که فکر بشر از فهم آن عاجز بود و آن اینکه وصیت نمود بدون تشییع، شبانه دفن گردد.

اگر دستگاه حکومت و خلافت به فکرشان می رسید که حضرت زهرا علیهاالسلام چنین کاری را می خواهد بکند، به منزل آن حضرت وارد می شدند و از انجام آن جلوگیری می کردند. بعد از دفن نیز راهی جز نبش قبر آن حضرت نبود که حضرت امیر علیه السلام از آن جلوگیری نمود و نتوانستند کاری بکنند.