حاج میرزا جواد ملکی تبریزی واقعاً اهل تهجّد بود. در حالات او نوشته اند: هنگامی که برای تهجّد برمی خاست، در بسترش صدا به گریه بلند می کرد و آیات«اِنّ فی خَلقِ السَّمواتِ وَ الارض…» را می خواند و سر به دیوار می گذاشت و مدّتی گریه می کرد، سپس به تطهیر رفته و باز می گشت و پیش از وضو گرفتن، گریه می کرد، و خلاصه از هنگام بیدار شدن تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می نشست و بر می خاست و می گریست و چون به محل نماز می رسید، دیگر حالش قابل وصف نبود.