–کاروان کربلا وقتی بر می‌گشت یک سخنگو داشت. هرکس سراغ هرکس را می‌خواست بگیرد می‌رفت از او می‌گرفت.

می‌گفت: پدر مرا ندیدی؟ عموی مرا ندیدی؟ برادر مرا ندیدی؟

– آی مردم! آی جوان‌ها! یک وقت دیدند این سخنگو دست و پایش را گم کرد
یک وقت دید که «علیا مخدره» ام‌البنین آمده است. گفت: جواب همه را دادم، به این خانم چه بگویم؟

– چهار تا پسر فرستاده..

– وقتی سخنگو توصیف کرد که در کربلا چه خبر بوده است، خانم پرسید: در کربلا چه خبر؟

– قریب به این مضامین پاسخ داد که خانم! بعضی از فرزندانتان شهید شدند. سؤال را تکرار کرد، همان جواب را شنید. مادر قمر بنی‌هاشم است. زن معمولی نبود.

–یک دفعه دیدند که خانم ام البنین غضبناک شد. یک طوری گفت که آن سخنگوی کاروان لرزید. فرمود: «قد قطعتَ میاةُ قلبی» رگ‌های قلبم را بریدی. چرا جوابم را نمی‌دهی؟

–گفت: خانم! مگر من چه کار کرده‌ام؟ دوبار سؤال را فرمودی و من هم دو بار جواب دادم.

– فرمود: نه! «اولادی و مَن تحتَ الخَضراء کُلُّهم فِداءٌ لأبی عبدالله» گفت: تمام اولادم و هر که زیر این آسمان است فدای حسین شوند! از چیز دیگری می‌خواهم بپرسم. حسین کجاست…

–ادبش را نشان داد. عظمتش را نشان داد. عباس را از دست داده است، سه تا آقازاده دیگرش را هم..

–اما فقط سراغ حسین علیه السلام را گرفت..
***از فرمایشات استاد اخلاق آیت الله فاطمی نیا