کوچک شمردن خود
تفکر در عظمت خداوند و کوچکی و ضعف خودمان در مهار نفس بسیار تأثیر گذار است.
باید بدانیم ما فقیر و درماندهایم. از خودمان چیزي نداریم. به یک نَفَس بندیم.
امیرالمؤمنین(ع) در شمار صفات اهل ایمان فرمودند:
المُؤمِنُ … اَوْسَعُ شَیءٍ صَدْراً وَ اَذَلُّ شَیءٍ نَفْساً یَکَرهُ الرَّفْعَۀَ؛ مؤمن سینه اش از هر
چیز گشاده تر و نفس او از هر چیز خوارتر است.
برتري جستن را خوش نمیدارد.
اگر نفس خودمان را کوچک و ذلیل بشماریم، در برابر بندگان خدا غضب و داد و بیداد
نمیکنیم، همانطور که در برابر بزرگان خودمان را جمع میکنیم.
ریشۀ غضب، تکبر و غرور و انانیت و خودخواهی است. حواریون حضرت عیسی(ع) از
ایشان پرسیدند :« و ما بَدْءُ الغَضَبِ؛ منشأ غضب چیست ؟ » فرمود : « اَلْکِبْرُ وَ التَّجَبُّرُ
وَ مَحْقِرَةُ النّاسِ؛ تکبر و خود برتر بینی و سرکشی و کوچک شمردن مردم »
کسی که خودش را در برابر خدا و بندگان او ناچیز میبیند، دیگر غضب نمیکند. وقتی
انسان خودش را برتر و بالاتر از دیگران ببیند، خودش را از همسر و فرزندانش برتر بداند،
فرمان میدهد، داد و بیداد راه میاندازد، تندي میکند که چرا اینچنین کردي و اینچنین
نکردي؟