چند شاخص از رفتارهای نظام استکبار از منظر رهبر معظم انقلاب *قسمت دوم *
خصوصیت سوم: مجاز دانستن جنایت
یکی از شاخص های دیگر استعمار و استکبار این است که جنایت را نسبت به ملت ها و نسبت به آحاد بشر مجاز می شمرند و اهمیّت نمی دهند. این یکی از بلایای بزرگ استکبار در دوران جدید است؛ دوران جدید یعنی دوران پیشرفت علم، پدید آمدن سلاح های خطرناک، که این سلاح ها هم{از وقتی به} دست مستکبرین رسید، بلای جان ملّت های عالم شد؛ برای جان انسان ها- هر انسانی که با آن ها همراه نباشد، تسلیم آن ها نباشد، تابع آن ها نباشد- هیچ ارزشی قائل نیستند؛ مثالها، الی ماشاءالله{وجود دارد}. یک مثال، برخورد مستکبرین با بومیان آمریکا است؛ همین کشوری که امروز منابع مالی آن، امکانات آن، موقعیّت جغرافیایی آن، همه چیز آن در اختیار غیر بومیان آن منطقه است. خب اینجا مردم بومی ای وجود داشتند؛ برخورد با آن ها به قدری خشن، به قدری مشمئز کننده است که یکی از نقاط تاریک تاریخ آمریکای جدید است؛ خودشان درباره ی آن، چیزها نوشته اند؛ کشتارهایی که کردند، فشارهایی که آوردند. عین همین قضیّه به وسیله ی انگلیسی ها در استرالیا اتفاق افتاد. انگلیسی ها در استرالیا مردم بومی را مثل حیوانات، مثل کانگورو به عنوان تفریح شکار می کردند؛ آن ها برای جان انسان ها هیچ ارزشی قائل نبودند. این یک نمونه است؛{البته} صدها مثال دارد که در کتاب های خودشان، در تواریخ خودشان اینها آمده است. یک نمونه ی{دیگر} بمباران سال 1945میلادی- یعنی سال 1324 شمسی- است که دو شهر ژاپن را آمریکایی ها با بمب اتمی نابود کردند؛ صدها هزار آدم کشته شدند، چندین برابر اینها در طول زمان تا امروز بر اثر اشعه ی اتمی ای که وجود داشته، معیوب و ناقص الخلقه و دچار بیماری های گوناگون شدند که تا امروز مشکلات آن باقی است؛ هیچ استدلال درستی هم برای این کار نداشتند، که من حالا بعد اشاره خواهم کرد؛ راحت بمب اتم انداختند. در دنیا تا حالا دو بار بمب اتم استعمال شده است، هر دو بار هم به وسیله ی آمریکایی ها که امروز خودشان را متولّی مسئله ی اتمی در دنیا می دانند! دلشان هم می خواهد که این قضیّه فراموش بشود{امّا} فراموش شدنی نیست. این همه جان انسان ها از بین رفت، برایشان ارزشی نداشت. جان انسان ها بی ارزش می شود؛ جنایت برای دستگاههای استکباری آسان می شود. در ویتنام، آدم کُشی کردند؛ در عراق درستگاه های امنیتی و شرکت های مزدور امنیّتی آن ها مثل بلک واتر- که من آن سال اشاره کردم- جنایت کردند؛ در پاکستان با هواپیماهای بدون سرنشین هنوز دارند جنایت می کنند؛ در افغانستان بمباران می کنند و جنایت می کنند؛ هر جایی که دستشان برسد و منافعشان اقتضا کند، ایجاب کند، از جنایت اِبا ندارند؛ جنایت با قتل، جنایت با شکنجه؛ زندان گوانتانامو که مال آمریکایی ها است، هنوز زندانی دارد. الآن ده یازده سال است در این زندان یک عده ای را که به اتهام از جاهای مختلف دنیا گرفتند و بردند آن جا، بدون محاکمه{و} با شرایط بسیار سخت و همراه با شکنجه نگه داشتند! در عراق، زندان ابوغُریب یکی از زندان های آمریکایی ها بود، سگ به جان زندانی می انداختند و او را شکنجه می کردند.
غارت منابع حیاتی ملت ها برایشان آسان است. ربودن و اسیر کردن سیاهان، یکی از ماجراهای گریه آور تاریخ{است} که نظام سلطه ی آمریکا و امثال آن دوست ندارند این داستان احیا بشود،{که یک نمونه اش} همین مسئله ی غلام و کنیز گرفتن مردم آفریقا است؛ کشتی ها را از اقیانوس اطلس می آوردند، در سواحل کشورهای غرب آفریقا مثل گامبیا و امثال اینها نگه می داشتند، بعد می رفتند با تفنگ و سلاحهایی که دست مردمِ آن روز از این سلاحها خالی بود، صدها و هزارها پیر و جوان و مرد و زن را می گرفتند، با شرایط بسیار سختی با این کشتی ها برای بردگی به آمریکا می بردند. انسان آزاد را که در خانه ی خودش زندگی می کرد، در شهر خودش زندگی می کرد، به اسارت می گرفتند؛ الآن سیاهانی که در آمریکا هستند، از نسل آنهایند. چند قرن آمریکایی ها این فشار عجیب را آوردند که{در این زمینه} کتابها نوشته اند که این کتاب “ریشه ها” کتاب مغتنمی است برای نشان دادن گوشه ای از این فجایع. انسانِ امروز چطور می تواند اینها را فراموش کند؟ با همه ی این حرف ها هنوز هم در آمریکا بین سیاه و سفید تبعیض هست.
ادامه دارد…