گاهي ممكن است تصور شود كه با پيشرفت علوم و فناوري، انسان ديگر نيازي به دين و وحي و اخلاق ندارد؛ ولي اگر به آمار جنايت‌هاي بشر نگاهي بيفكنيم و كمي بيشتر بينديشيم،‌ درمي‌يابيم كه پيشرفت علم نه تنها از نياز انسان به اخلاق و ديگر شاخه‌هاي علوم انساني نمي‌كاهد، بلكه سبب افزايش آن مي‌شود. از طرف ديگر انسان نمي‌تواند به تنهايي در اين مسير گام نهد؛ زيرا خطر از هر سو او را تهديد مي‌كند؛ ازاين‌رو انسان در هر لحظه نيازمند راهنماست تا با گام‌هايي استوار در راه رسيدن به كمالات معنوي قدم بردارد و به سر منزل مقصود برسد. گرايش به كمالات معنوي فطري است و عرفان، يكي از راه‌هاي رسيدن به آن است. در اين راه برخي به خطا نسخه‌هاي تقلّبي آن را برگزيده‌اند و از عرفان حقيقي كه همان راه انبيا و امامان معصوم (ع) است، غافل مانده‌اند؛ ازاين‌رو بايد مراقب باشيم و بدانيم كه تنها راه نجات و راه رسيدن به كمال نهايي و انساني، پيروي از اهل بيت (ع) است.