پاداش نماز جماعت
روایت: قالَ رَسولُ الله صلی الله علیه و آله و سلم: مَن أَدرَکَ الصَّلاه أَربَعینَ یَوماً فِی الجَماعَهِ، کُتِبَ لَهُ بَرائَهٌ مِنَ النّارِ.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر کس چهل روز در نماز جماعت حضور یابد، نامه ی برائت از آتش دوزخ را برایش می نویسند.
حکایت: مردی نابینا بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم وارد شد و گفت: ای رسول خدا! من مردی نابینایم، گاهی صدای اذان را می شنوم و می خواهم برای نماز جماعت به مسجد روم، ولی به تنهایی نمی توانم و کسی را نیز نمی یابم تا مرا برای رفتن به مسجد و حضور در نماز جماعت یاری دهد، چه کنم؟
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
شَدّ مِن مَنزِلِکَ إِلی المَسجِدِ حَبلاً وَ احضَرِ الجَماعَهَ.
ریسمانی از خانه ات تا مسجد بکش و بدان وسیله در نماز جماعت حاضر شو!
حکایت: روزی عبدالله بن مسعود برای شرکت در نماز جماعت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، به مسجد شتافت، ولی به تکبیر اول نماز جماعت نرسید. برای جبران ثواب فوت شده، بنده ای در راه خدا آزاد کرد. آن گاه نزد حضرت رفت و گفت:
ای رسول خدا! من به تکبیر اول نماز جماعت نرسیدم و برای جبرانش، بنده ای آزاد کردم. آیا با این کار، پاداش تکبیر قضا شده را به دست خواهم آورد؟
در پاسخ فرمود: خیر!
ابن مسعود گفت: بنده ای دیگر آزاد می کنم، آیا به ثواب آن خواهم رسید؟ فرمود: نه!
باز پرسید: یک بنده ی دیگر آزاد می کنم، آیا به ثواب فوت شده خواهم رسید؟
فرمود: نه، ای ابن مسعود! اگر آن چه در زمین است، در راه خدا انفاق کنی، به ثواب آن چه از تو فوت شده، نخواهی رسید!
حکایت: نخستین نماز جماعت: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم با امیر مؤمنان علیه السلام در حال نماز بود که ابوطالب و جعفر بر او گذشتند. ابوطالب، به جعفر گفت: پسرم! کنار پسر عمویت نماز بخوان!
چون پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حضور جعفر را در کنار خود حس کرد، برای امامت نماز، اندکی به پیش رفت و ابوطالب، با خوشحالی بازگشت.
این نخستین نمازی بود که به جماعت خوانده شد.
حکایت: امام باقر علیه السلام فرمود: مردی به نام جُهنِیّ، حضور پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رسید و گفت: ای رسول خدا! من در صحرا با زن و فرزندان و خدمتکارانم زندگی می کنم. هنگام نماز، اذان می گویم و می ایستم و با آنان نماز می گذارم. آیا نماز ما جماعت است؟
فرمود: آری.
پرسید: ای رسول خدا! گاهی اوقات خدمتکارانم، در پی آوردن آب می روند. من می مانم و همسر و فرزندانم. هنگام نماز، اذان می گویم و می ایستم و با آنان نماز می گذارم. آیا نماز ما جماعت به حساب می آید؟
فرمود: آری.
گفت: ای رسول خدا! گاهی اوقات، فرزندانم در پی گلّه می روند و من و همسرم تنها می مانیم. هنگام نماز، اذان می گویم و می ایستم و با او نماز می گذارم. آیا جماعت حساب می شود؟ فرمود: آری.
عرض کرد: ای رسول خدا! گاهی زن نیز در پی کارهایش می رود و من تنها می مانم. اذان می گویم و می ایستم و نماز می خوانم. آیا نماز من، جماعت است؟ فرمود: نَعَم، المُؤمِنُ وَحدَهُ جَمَاعَهٌ؛ آری، مؤمن به تنهایی نیز جماعت است.
نماز، حکایت ها و روایت ها/ محمدعلی کریمی نیا