مصائب اهلبیت

مصیبتی نیست جز اینکه سختترین آنها به اهل بیت رسیده است؛ تهمتها، زندانها، شکنجه ها.

وقتی شخصیت مهم است،

کوچکترین اهانت هم به او بسیار بزرگ است. بی احترامی به مردان الهی و امامان بزرگترین

اهانتهاست، چه رسد به اینکه بزرگترین اهانتها را به بزرگترین شخصیت عالم هستی بکنند.

شاید یک بعد این مصیبتهایی که بر اهل بیت وارد شده است، این است که مصائب بر شیعیان

آنان آسان شود. امام باقر(ع) در اینباره فرمودند:

اِنْ اُصِ بْتَ بِمُصیبَۀٍ فِی نَفْسِکَ اَوْ فِی مالِکَ اَوْ فِی وُلْدِكَ فَاذْکُرْ مُصابَکَ بِرَسُولِ الله(ص) فَاِنَّ الخَلائِقَ

لَمْ یُصابُوا بِمِثْلِهِ قَطُّ؛ اگر به مصیبتی در جانت یا مالت یا فرزندت گرفتار شدي، مصیبت رسول

خدا(ص) را یاد آور؛ زیرا هیچکس از مخلوقات همانند او مصیبت ندید.

خود وجود گرامی پیامبر هم فرمودند:

مَنْ عَظُمَتْ عِنْدَهُ مُصیبَۀٌ فَلْیَذْکُرْ مُصیبَتَهُ بِی فَاِنَّها سَتَهُونُ عَلَیْهِ؛ هرکس مصیبتش بزرگ شد،

مصیبت مرا به یاد آورد تا آن مصیبت بر او سهل و آسان شود.

همۀ مصائب در برابر مصائبی که به حضرت زهرا(س) و امام حسین و اهلبیتش در کربلا وارد شد،

هیچ است. ما باید خجالت بکشیم که بگوییم مصیبت دیدهایم، یا مشکل داریم.