134

وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

از سخنان آن حضرت است

وَ قَدْ شاوَرَهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطّابِ فى الْخُرُوجِ اِلى غَزْوِ الرُّومِ بِنَفْسِهِ

وقتى عمر بن خطّاب براى رفتن به جنگ با روميان با حضرت مشورت كرد

وَ قَدْ تَوَكَّلَ اللّهُ لاَِهْلِ هذَا الدِّينِ بِاِعْزازِ الْحَوْزَةِ، وَ سَتْرِ الْعَوْرَةِ.

خداوند براى اهل دين، عزت و سربلندى حوزه مسلمانى و حفظ آبرو را عهده دار شده.

وَ الَّذى نَصَرَهُمْ وَ هُمْ قَليلٌ لايَنْتَصِرُونَ، وَ مَنَعَهُمْ

خداوندى كه مسلمانان را يارى كرد وقتى كه اندك بودند و يارى خود نمى توانستند كرد، و از آنان دفاع كرد

وَ هُمْ قَليلٌ لايَمْتَنِعُونَ; حَىٌّ لايَمُوتُ.

آن وقت كه اندك بودند و از خود دفاع نمى توانستند نمود، خدايى كه زنده است و هرگز نمى ميرد.

اِنَّكَ مَتى تَسِرْ اِلى هذَا الْعَدُوِّ بِنَفْسِكَ فَتَلْقَهُمْ بِشَخْصِكَ فَتُنْكَبْ،

اگر خود به جنگ اين دشمن روى و با آنان روبرو شوى و بلايى متوجه تو شود،

لاتَكُنْ لِلْمُسْلِمينَ كانِفَةٌ دُونَ اَقْصى بِلادِهِمْ، لَيْسَ بَعْدَكَ مَرْجِعٌ

براى مسلمانان در شهرهاى دوردست تكيه گاهى نمى ماند، و بعد از تو پناهى نيست كه

يَرْجِعُونَ اِلَيْهِ. فَابْعَثْ اِلَيْهِمْ رَجُلاً مِحْرَباً، وَاحْفِزْ مَعَهُ اَهْلَ الْبَلاءِ

به آن پناه برند. بنابراين مردى شجاع و كارآزموده به سوى دشمن فرست، و كسانى را همراه او كن كه جنگاور

وَالنَّصيحَةِ، فَاِنْ اَظْهَرَاللّهُ فَذاكَ ما تُحِبُّ، وَ اِنْ تَكُنِ الاُْخْرى كُنْتَ

و خيرخواه باشند، اگر خداوند پيروزيت داد همان است كه دوست دارى، و اگر مسأله اى ديگر

رِدْءًا لِلنّاسِ، وَ مَثابَةً لِلْمُسْلِمينَ.

پيش آمد باز پناه مردم و مأمن مسلمين خواهى بود.