فرازی از مناجات شعبانیه
إِلهی هَب لی کَمالَ الإِنقِطاعِ إِلَیکَ، وَ أَنِر أَبصارَ قُلُوبِنا بِضِیآءِ نَظَرِها إِلَیکَ، حَتّی تَخرِقَ أَبصارُ القُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ، فَتَصِلَ إِلی مَعدِنِ العَظَمَهِ، وَ تَصیرَ أَرواحُنا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدسِکَ.
خدای من!
مرا در مسیر خودت، انقطاعی تمام و کمال عنایت کن. یاری ام کن تا تمامی بندهای وابستگی را ببُرَّم. چشم دلم را آن چنان به نور جمالت روشنی ببخش که نفوذ چشم دل، از پرده های نور نیز بگذرد و به معدن عظمت لایزالِ تو، دست یابد و جان هایمان به عزّت قدس تو بیاویزد.