وَ قَدْ تَبِعَ جَنازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: كَاَنَّ

امام دنبال جنازه اى مى رفت شنيد مردى مى خندد، فرمود: گويا

الْمَوتَ فيها عَلى غَيْرِنا كُتِبَ، وَ كَاَنَّ الْحَقَّ فيها عَلى غَيْرِنا

مردن در اين جهان را براى غير ما ثبت كرده اند، و انگار حق بر غير

ما وَجَبَ، وَ كَاَنَّ الَّذى نَرى مِنَ الاَْمْواتِ سَفْرٌ عَمّا قَليل اِلَيْنا

واجب شده، و خيال مى كنى مردگانى كه مى بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به جانب ما

راجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ اَجْداثَهُمْ، وَ نَأْكُلُ تُراثَهُمْ، كَاَنّا

بازمى گردند، آنان را در قبرهايشان مى نهيم و ارثشان را مى خوريم، گويى

مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسينا كُلَّ واعِظ وَ واعِظَة،

وَ رُمينا ما پس از آنها جاودان خواهيم بود، كه پند پنددهندگان را از ياد برديم، و نشانه

بِكُلِّ فادِح وَ جائِحَة.

هر بلاى سخت و سنگين شديم.