وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ لِبَعْضِ مُخاطِبيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَة يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ

و آن حضرت به كسى كه در محضرش به سخن برخاست و سخنى گفت كه

از مثل او زيبنده

قَوْلِ مِثْلِها: [ لَقَدْ طِرْتَ شَكيراً، وَ هَدَرْتَ سَقْباً.

نبود، فرمود: پيش از بال درآوردن پريدى، و به خردسالى بانگ زدى.

[ وَالشَّكيرُ ههُنا اَوَّلُ ما يَنْبُتُ مِنْ ريشِ الطّائِرِ قَبْلَ اَنْ يَقْوى وَ يَسْتَحْصِفَ.

«شكير» در اينجا اولين بالهايى است كه بر پرنده مى رويد پيش از آنكه قوى

و محكم شود.

وَالسَّقْبُ: الصَّغيرُ مِنَ الاِْبِلِ، وَ لايَهْدِرُ اِلاّ بَعْدَ اَنْ يَسْتَفْحِلَ.]

و «سَقْب» بچه شتر است، كه تا بزرگ نشده فرياد نمى زند.