قال اميرالمؤمنين - عليه السّلام - :

بَعَثَ اللهُ اِلي الجِنِّ و الاِنسِ رُسُلُهُ … .

امير المؤمنين - عليه السّلام - فرمود: خداوند رسولان خود را به سوي جن وانس فرستاد تا پردة اين جهان را كنار زنند و آنها را از بدي هايش بر حذر دارند.

«نهج البلاغه، خطبه 183»

سلام بر مبعث!

سلام بر مبعث،عید بزرگ نجات از حیرت و سرگردانی، عید ختم ناامیدی، عید تمایز عدل و ظلم، عید بیداری و تعهّد، عید هدایت!

سلام بر مبعث،بهاری ترین فصل گیتی!

سلام بر مبعث، فصل شکفتن گل سرسبد بوستان رسالت!

سلام بر مبعث؛ نوید تزکیه انسان های شایسته از زشتی ها.

سلام بر مبعث؛ روزی که گل های ایمان در گلستان جان انسان شکوفا شد!

>

سلام بر مبعث، نوید وحدت حق طلبان جهان از خاستگاه وحی!

سلام بر مبعث، پیام خیزش انسان، از خاک تا افلاک!

سلام بر مبعث، انفجار نور و ظهور همه ارزش ها در صحنه حیات بشر!

سلام بر مبعث، جشن بزرگ ستم دیدگان و بی یاوران!

سلام بر مبعث، جاری کننده چشمه ایمان و عدالت در کویر خشک زمین!

سلام بر مبعث، پایه گذار حکومت صالحان در عرصه خاک!

حمزه کریم خانی

مبعث

کلمه «مبعث» مصدر میمی، اسم زمان و مکان، از ریشه «ب ع ث» و این ماده در اصل به معنای برانگیخته شدن است. بعثت به معنای برانگیختن[۱]، ارسال[۲] و یا روانه کردن[۳] است.

در اصطلاح دینی، بعثت عبارت از ارسال انسانی به سوی انسان‌های دیگر از سوی خداوند برای دعوت به دین الهی است.[۴]

روز مبعث یاعید و جشن مبعث به معنی روزی است که حضرت محمد(ص) از طرف خداوند عالم به رسالت مبعوث شد.[۵]

مبعث در قرآن

بعثت در فرهنگ قرآنی به معنای عامل برانگیختن و رسانیدن به مرحله‌ای خاص از تکامل است که در آن نوعی تحول وجود دارد. برای همین، در معنای حشر مردگان نیز به کار رفته است، زیرا آغاز نوعی تحول بزرگ و وارد شدن به فضایی جدید است ؛[۶] هرچند معنای اصطلاحی غالب آن برانگیختن و فرستادن پیامبران برای هدایت مردم است.[۷]

در همه جای قرآن، انتساب بعثت به «الله» است، یعنی هم حشر مردگان، هم قانونمندی‌های خاص هستی و هم ارسال رسل که نشان از تسلط مطلق اراده و برنامه خدا در اداره جهان هستی است.

نکته قابل تأمل در بعثت پیامبران، منّتی است که خداوند بر مردم می‌نهد.[۸] اولاً این منت برای هدایت و راهبری است و ثانیاً اینکه پیامبران را از میان خود مردم و از جنس آنان انتخاب کرده است.[۹]

لَقَدْ مَنَّ اللَّـهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَ‌سُولًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُوا مِن قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (ترجمه: ترجمه=به یقین، خدا بر مؤمنان منت نهاد [که‌] پیامبری از خودشان در میان آنان برانگیخت، تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد، قطعاً پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند..)[ آل عمران–۱۶۴]

هرچند گاهی، برگزیدن پیامبران از میان مردم مایه استهزا و انکار مشرکان و عناد و تکبر گردنکشان باشد،[۱۰] اما در این نکته حکمت و منطقی استوار نهفته است ؛ زیرا پیامبران به عنوان الگو و اسوه در قرآن مطرح شده‌اند[۱۱] و اگر از جنس دیگری برگزیده می‌شدند، نمی‌توانستند الگویی بشری باشند؛ و این یک سنت الهی است که پیامبر هر گروه، از جنس خودشان باشد تا حجت بر دیگران تمام شود.[۱۲]

……………………………………………………

1. مصطفوی، ج۱، ص۲۹۶

2. فراهیدی، ج۲، ص۱۱۲

3. راغب، ج۱، ص۱۳۲

4. تهانوی، ج۱، ص۳۴۰

5. همایی، مبحث بعثت رسول اکرم(ص)، ص۴۴.

6. یس، ۵۲؛بقره، ۵۶؛ حج، ۷؛ نیز نک: راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۵۲-۵۳.

7. بقره، ۲۱۳؛ نحل، ۳۶؛ اسراء، ۱۷.

8. آل عمران، ۱۶۴

9. توبه، ۱۲۸؛ جمعه، ۲

10. اسراء/۹۴/۱۷؛ فرقان /۴۱/۲۵

11. احزاب /۲۱/۳۳؛ ممتحنه /۶/۶۰ا

12. اسراء۹۵/۱۷