وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  غيرَةُ الْمَرْاَةِ كُفْرٌ، وَ غيرَةُ الرَّجُلِ ايمانٌ.

و آن حضرت فرمود: غيرت زن بر شوهرش كفر، و غيرت مرد بر همسرش ايمان است.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  طُوبى لِمَنْ ذَلَّ فى نَفْسِهِ، وَ طابَ كَسْبُهُ،

و آن حضرت فرمود: خوشا به حال كسى كه نزد خود خوار، و كسبش پاك،

وَ صَلَحَتْ سَريرَتُهُ، وَ حَسُنَتْ خَليقَتُهُ، وَ اَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ

و باطنش شايسته، و اخلاقش نيكوست، اضافه مالش را

مالِهِ، وَ اَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسانِهِ، وَ عَزَلَ عَنِ النّاسِ شَرَّهُ،

انفاق مى كند، و زبان را از پرگويى حفظ مى نمايد، و شرّش را از مردم دور مى دارد،

وَ وَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَ لَمْ يُنْسَبْ اِلَى الْبِدْعَةِ.

و اجراى سنّت پيامبر بر او سخت نيايد، و به بدعت گرايى متّهم نشده است.

[ اَقُولُ: وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَنْسُبُ هذَا الْكَلامَ اِلى رَسُولِ اللّهِ

مؤلف: گروهى از مردم اين كلام و قطعه قبل از اين را به پيامبر

صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ كَذلِكَ الَّذى قَبْلَهُ.]

صلّـى اللّـه عليـه و آلـه نسبـت داده انـد.

   وَ قَدْ تَبِعَ جَنازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: كَاَنَّ

امام دنبال جنازه اى مى رفت شنيد مردى مى خندد، فرمود: گويا

الْمَوتَ فيها عَلى غَيْرِنا كُتِبَ، وَ كَاَنَّ الْحَقَّ فيها عَلى غَيْرِنا

مردن در اين جهان را براى غير ما ثبت كرده اند، و انگار حق بر غير

ما وَجَبَ، وَ كَاَنَّ الَّذى نَرى مِنَ الاَْمْواتِ سَفْرٌ عَمّا قَليل اِلَيْنا

واجب شده، و خيال مى كنى مردگانى كه مى بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به جانب ما

راجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ اَجْداثَهُمْ، وَ نَأْكُلُ تُراثَهُمْ، كَاَنّا

بازمى گردند، آنان را در قبرهايشان مى نهيم و ارثشان را مى خوريم، گويى

مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسينا كُلَّ واعِظ وَ واعِظَة،

وَ رُمينا ما پس از آنها جاودان خواهيم بود، كه پند پنددهندگان را از ياد برديم، و نشانه

بِكُلِّ فادِح وَ جائِحَة.

هر بلاى سخت و سنگين شديم.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  شَتّانَ ما بَيْنَ عَمَلَيْنِ: عَمَل تَذْهَبُ لَذَّتُهُ

و آن حضرت فرمود: چه اندازه بين دو عمل فاصله است: عملى كه لذّتش از بين برود

وَ تَبْقى تَبِعَتُهُ، وَ عَمَل تَذْهَبُ مَؤُونَتُهُ وَ يَبْقى اَجْرُهُ.

و زيانش بماند. و عملى كه رنجش پايان پذيرد و اجرش باقى ماند.

 وَ سُئِلَ عَلَيْهِ السّلامُ: عَنْ قُرَيْش فَقالَ:  اَمّا بَنُومَخْزُوم فَرَيْحانَةُ

در رابطه با قريش از حضرت سؤال شد فرمود: اما بنى مخزوم گل خوشبوى

قَرَيْش، نُحِبُّ حَديثَ رِجالِهِمْ، وَ النِّكاحَ فى نِسائِهِمْ.

قريشند، گفتار مردانشان، و ازدواج با زنانشان را دوست داريم.

وَ اَمّا بَنُوعَبْدِشَمْس: فَاَبْعَدُها رَأْياً، وَ اَمْنَعُها لِما وَراءَ ظُهُورِها.

اما فرزندان عبد شمس دورانديش تر، و موقع حوادث نيرومندترند.

وَ اَمّا نَحْنُ فَاَبْذَلُ لِما فى اَيْدينا، وَ اَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ

و اما ما بنى هاشم از آنچه در دست داريم بخشنده تر، و به وقت بذل جان

بِنُفُوسِنا، وَ هُمْ اَكْثَرُ وَ اَمْكَرُ وَ اَنْكَرُ، وَ نَحْنُ اَفْصَحُ

سخاوتمندتريم. فرزندان عبد شمس در عدد بيشتر و مكارتر و بدكردارترند،

و ما فصيح تر وَ اَنْصَحُ وَ اَصْبَحُ.

و خيرخواه تر و خوشروتريم.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  مَثَلُ الدُّنْيا كَمَثَلِ الْحَيَّةِ، لَيِّنٌ مَسُّها،

و آن حضرت فرمود: مَثَل دنيا همچون مار است، كه سودنِ آن نرم،

وَ السَّمُّ النّاقِعُ فى جَوْفِها. يَهْوى اِلَيْهَا الْغِرُّ الْجاهِلُ،

و درونش سمّ كشنده است. گول خورده نادان به آن ميل كند،

وَ يَحْذَرُها ذُواللُّبِّ الْعاقِلُ.

و خردمند عاقل از آن حذر نمايد.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:   اِضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّةٌ.

و آن حضرت فرمود: تباه نمودن فرصت اندوه است.

 وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  هَلَكَ فِىَّ رَجُلانِ: مُحِبٌّ غال،

و آن حضرت فرمود: دو نفر در رابطه با من هلاك شدند: عاشق غلوّكننده

وَ مُبْغِضٌ قال.

و دشمن متجاوز از حد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:  كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَج بِالاِْحْسانِ اِلَيْهِ،

و آن حضرت فرمود: چه بسا كسى كه با احسانى كه به او شود غافلگير گردد،

وَ مَغْرُور بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ، وَ مَفْتُون بِحُسْنِ الْقَوْلِ فيهِ.

و با پرده اى كه بر گناهش افتد فريفته شود، و با ستايشى كه از او شود فريب خورد.

وَ مَا ابْتَلَى اللّهُ اَحَداً بِمِثْلِ الاِْمْلاءِ لَهُ.

خداوند احدى را به مانند مهلتى كه به او داده آزمايش نكرده است.

 وَقيلَ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ: كَيْفَ تَجِدُكَ يا اَميرَالْمُؤْمِنينَ؟ فَقالَ عَلَيْهِ السّلامُ:

از حضرت سؤال شد: خود را چگونه مى يابى؟ فرمود:

كَيْفَ يَكُونُ حالُ مَنْ يَفْنى بِبَقائِهِ، وَ يَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ،

چگونه است حال كسى كه به بقايش فانى، و به سلامتش بيمار مى شود

 وَ يُـؤْتى مِـنْ مَـأْمَنِـهِ؟!

و از محلى كه در امان نيست مرگش فرا مى رسد؟!